บทที่ 24
คาเวลล์ก้าวออกมาจากมุมมืด มายืนขวางหน้าหนุ่มโฮสต์คนที่พยุงหญ้าหวานไปส่งที่รถแท็กซี่ สีหน้าของชายหนุ่มบูดบึ้งไม่พอใจ
“ไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นทำไม”
“เอ่อ... คุณคาเวลล์”
“ผมถามว่าไปยุ่งกับผู้หญิงน่ารำคาญคนนั้นทำไม”
น้ำเสียงที่กระด้างและดุดันของคาเวลล์ทำให้หนุ่มโฮสต์ตกใจ
“ผมเห็นเธอร้องไห้หนักมากน่ะครับก็เลยสงสาร พาไปเรียกรถแท็กซี่ให้ครับ”
“คราวหน้าอย่าไปยุ่งกับเธออีก”
“แต่เธอน่าสงสารมากนะครับ”
“ไม่เห็นมีอะไรน่าสงสารเลยสักนิด”
คาเวลล์กัดฟันตอบออกไป กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเปล่ง ภาพที่หญิงสาวกอดกับเจ้านายที่รักยังติดตรึงอยู่ในสมองไม่ลืมเลือน และมันก็ทำให้เขายังคงเจ็บแปลบในอกได้ตลอดเวลา
“แต่ผมเห็นเธอมานั่งรอหนุ่มโฮสต์ที่ตัวเองตามหามาสองเดือนแล้วนะครับ”
คิ้วเข้มของคาเวลล์เลิกสูงด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกไป
“นายหมายความว่ายังไง”
“เธอมานั่งรอที่หน้าบาร์ทุกคืนเลยครั
