“เพราะมากค่ะ...เพราะมากค่ะ”
เด็กหญิงตัวน้อยปรบมือชอบใจพร้อม ๆ กับทุกคนในที่นั้นเมื่อบทเพลงจบลง
“ขอบคุณค่ะ” มุกมารินก้มหน้าน้อมรับเสียงปรบมืออย่างนอบน้อมและอ่อนหวานในขณะที่เอเธนส์ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากเชื่อหู
“โอ...นี่ถาคิลเลียนไม่บอกว่าเพิร์ลลี่เป็นแม่บ้านของเขา ผมก็ต้องคิดว่าเธอเป็นนักร้องมืออาชีพ”
“เธอเคยเป็นนักร้องในโรงแรมก่อนที่จะมาเป็นแม่บ้านให้ฉัน”
คิลเลียนกล่าวขึ้นและนั่นยิ่งสร้างความประหลาดใจแก่เจ้าบ้าน
“เพิร์ลลี่เคยเป็นนักร้องมาก่อนอย่างนั้นหรือคะ?” ทามาร่าเลิกคิ้ว “โอ...ถึงว่า ทำไมเสียงของเธอถึงได้เพราะมากขนาดนี้ เธอยอดเยี่ยมจริง ๆ ค่ะ”
“น้าเพิร์ลลี่ร้องอีกซีคะ...ร้องอีกนะคะ หนูชอบ...หนูชอบ”
โซเฟียรบเร้า มุกมารินหันไปสบตากับนายทหารเรือหนุ่มที่ใบหน้าของเขามีสีเข้มขึ้น คิลเลียนอดที่จะแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าเหตุใดแก้มจึงร้อนผ่าวเวลาจ้องมองไปยังเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอันเจิดจรัส
