“เอ้อ...แม่คะ เห็นเขาบอกว่ามีธุระด่วนหลังจากนี้น่ะค่ะ” มุกมารินแทรกขึ้นแต่ชายหนุ่มก็แก้เกมทันควัน
“ไม่ด่วนมากเท่าไหร่หรอกครับ คุณแม่...ถ้ายังไงผมอเข้าไปดื่มน้ำเย็น ๆ สักแก้วก็แล้วกันนะครับ”
“แหม...ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ คนที่นี่ไม่มีใครใจจืดใจดำหรอกนะคะ เข้ามาเถอะค่ะ วันน้ฉันทำขนมไทยไว้ให้มุกพอดี”
ลวิตราเชื้อเชิญร่างสูงใหญ่เข้าไปด้านในซึ่งยังคงสภาพของร้านอาหารไทยที่ยังมีโต๊ะ เก้าอี้และข้าวของเครื่องใช้แต่วางเอาไว้เหมือนไม่ได้มีการใช้สอยมาเป็นเวลานาน
“นั่งก่อนซีคะ คุณแม็คไพรด์...ขอโทษทีที่บ้านรกไปหน่อย เมื่อก่อนที่นี่เคยเปิดเป็นร้านอาการไทย แต่เราดำเนินกิจการต่อไปไม่ได้เพราะพ่อของมุกไม่สบย เขาเป็นอัมพาตท่อนล่างน่ะค่ะ”
ลวิตราอธิบาย ท่าทีนั้นไม่ผิดจากมุกมาริน เธอเป็นหญิงไทยที่มีใบหน้างดงามและกิริยาท่าทีนุ่มนวลอ่อนหวานทุกกระเบียด รอยยิ้มจางผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักหนาก่อนคิลเลียนจะกล่าวขึ้นว่า
