“ฉันมาขอพบคุณเหมันต์ค่ะ”
“นัดไว้รึเปล่าคะ?”
น้ำขิงคิดไว้แล้วว่าการที่จะมาขอพบเจ้าของบริษัทนั้นไม่ง่าย เธอส่ายหน้า
“ไม่ได้นัดค่ะ แต่ฉันชื่อคีติกา”
“ชื่ออะไรนะคะ”
“คีติกา”
น้ำขิงเน้นย้ำเสียงลงไป และเป็นไปตามคาด พนักงานคนนั้นก็หันไปยกหูโทรศัพท์และคุยไม่กี่คำก่อนจะวางสายลง รอยยิ้มหวานของพนักงานประชาสัมพันธ์กลับมาอีกครั้ง
“เชิญนั่งรอก่อนนะคะ คุณเหมันต์รับทราบเรื่องแล้วค่ะ”
น้ำขิงพยักหน้า ก่อนจะหมุนตัวไปนั่งรอตรงเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล เธอมองซ้ายขวาก่อนจะถอนหายใจเพราะเหมันต์ไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ จริงๆ เพราะถ้าเขาลืมเรื่องทั้งหมดแล้วและไม่เอาความคนที่ไม่มีทางสู้อย่างเธอ เหมันต์คงไม่สั่งลูกน้องให้รับรู้ชื่อจริงของน้ำขิงหรอก เพราะดูจากท่าทางพนักงานประชาสัมพันธ์เมื่อครู่ ดูก็รู้ว่าได้รับคำสั่งมาแล้ว
น้ำขิงนั่งรอไม่ถึงห้านาที สายตาก็มองเห็นชายหนุ่มร่างสูงกำยำที่เดินออกจากลิฟต์พร้อมกับลูกน้องช
