ตอนที่ 4 ซ่อมชุดเหรอ!!
1871 คำ
เขาพยุงตัวหลินซีขึ้นมา แต่หลินซีเอาแต่เป็นห่วง อาการของหวังลี่ชิง ชาติก่อนนอกจากจะเป็นดีไซเนอร์แล้ว เธอยังเป็นผู้ช่วยนางแบบ เวลาที่พวกเธอเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินแบบนี้ ก็มักจะเป็นพวกทีมงานดีไซเนอร์อย่างเธอ ที่ช่วยแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า สาวใช้เดินไปพยุงลี่ชิงเดินไปที่ห้องแล้ว เธอจึงหันมาบอกเขา
“ขอบคุณนะคะนายพลน้อย”
“ไปกับผม”
เขาจับมือเธอ และพาเดินไปที่ห้องรับรอง ซึ่งเตรียมเอาไว้ นายพลกู้หันไปมองลูกชาย และหรี่ตาลงยิ้มอย่างพอใจ ส่วนคนอื่น ๆ ในงานก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน ถึงพฤติกรรมของคุณหนูหลี่ ที่เดินมาอย่างไม่ระวังจนชนคนล้ม ทั้งไม่ขอโทษ และยังบอกว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ส่วนหัวข้อสนทนาหลังจากนั้น ไม่พ้นเป็นเรื่องของตงหลินซี
ห้องรับรอง
“ดีขึ้นไหม”
“คุณหนูตง ฉัน… ขอโทษนะคะ ที่พูดไม่ดีกับคุณ”
“เรื่องอะไรล่ะ ฉันไม่ได้จำ เอาล่ะตอนนี้เธอพอจะลุกขึ้นหน่อยได้ไหม พวกคุณ…ช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้ไหม”
เธอหันมาบอกกู้หานเซียว ที่ยืนพิงผนังห้องอยู่ และเอ้อหมิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาจึงหันไปมองเอ้อหมิง และพยักพเยิดให้ออกไปข้างนอก
“ไม่ได้ยินเหรอเอ้อหมิง ออกไปสิ”
“คุณด้วยค่ะนายพลน้อยกู้”
“ผมด้วยเหรอ แต่ว่าผมอยากจะอยู่ เผื่อว่าคุณต้องการอะไร จะได้ช่วยหาให้ได้ทันเวลา”
“แต่คุณก็ให้พี่ ๆ สองคน มาช่วยฉันแล้วนี่ ฉันจะแกะผ้าคลุมโต๊ะนี่ออก และจะดูว่าพอจะซ่อมชุดให้เธอได้ไหม"
“อะไรนะซ่อมชุดเหรอ นี่ตงหลินซี คุณคงไม่คิดว่าจะทำได้จริง ๆ ใช่ไหม ตอนนี้เลยน่ะเหรอ”
หลินซีหันมามองหน้าเขา เอ้อหมิงรีบเดินออกไปจากห้องทันที หานเซียวที่กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่หันมามอง เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ ดวงตากลมโตนั่นมองเขาด้วยความโมโห ริมฝีปากบางเริ่มสั่น ทำเอาหัวใจเขาเต้นตึกตักจนน่าจักจี้ ทั้ง ๆ ที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ ที่เขาเกลียดเข้าเส้น
“คุณเป็นผู้ชายแบบไหนกัน ที่อยากจะดูผู้หญิงแก้ผ้า”
“ผมเปล่านะ! แค่อยากจะดูว่า คุณจะไม่ก่อเรื่องยุ่งอีก ผมแค่หันหลังก็ได้แล้วนี่”
“คนที่ก่อเรื่องคือคนรักของคุณต่างหาก ชนคนล้มแล้วยังไม่ขอโทษ นี่ยังไม่มาถามสักคำว่า เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ลืมเอามารยาทมาจากบ้านหรือไงกัน หรือเอามาแต่ไข่มุกหินปลอม ๆ นั่น เพื่อมาเอาใจว่าที่แม่สามี”
“คุณพูดอะไรน่ะ คนรักอะไร ไม่ใช่สักหน่อย แม่สามีอะไร อย่าพูดไปเรื่อยเปื่อยนะ ผมเสียหาย”
“ออกไปได้แล้วค่ะ ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกเอง”
“ไม่ได้หรอก ห้องก็มีฉากกั้นนี่ ปิดเอาไว้ก็ไม่เห็นแล้ว ผมแค่จะเฝ้าดูเฉย ๆ ทำไมล่ะ คุณไม่กล้าทำเหรอ”
“โรคจิตหรือไงคุณน่ะ เป็นถึงนายพล”
“คุณหนูตง ตอนนี้ขาฉันเย็นไปหมดแล้ว น้ำแข็งนี่เอาออกได้หรือยัง”
หลินซีได้แต่ทำปากขมุบขมิบ พูดอะไรไม่ออก และรีบเดินกลับไปจัดการที่เหลือ เธอเอาน้ำแข็งออกมา และสั่งสาวใช้ของเขาแทน
“พี่สองคนช่วยฉันหน่อย ดึงผ้ามากั้นเป็นฉาก ฉันจะดูว่ากระโปรงของเธอ ฉีกถึงแค่ไหน”
""ค่ะ""
สาวใช้สองคน นึกว่าได้ยินผิดไป คุณหนูตงถึงกับเรียกพวกเธอว่า “พี่”เหรอ ปกติเธอออกจะถือตัว และไม่ชอบคุยกับพวกสาวใช้ อย่าว่าแต่คุยเลย เธอไม่เคยให้เกียรติใครด้วยซ้ำไป
“ฉีกไปถึงสะโพกบนเลยแฮะ ยาวประมาณสามนิ้วเศษ เกือบครึ่งคืบเลย ไหนดูสิว่าทำอะไรได้บ้าง”
“นี่พี่สาว คุณพอจะมีผ้าอีกผืนหนึ่งไหม ให้เธอเปลี่ยนก่อน เดี๋ยวจัดการชุดเธอเสร็จจะรีบเปลี่ยนคืนให้”
“ไปเอาชุดคลุม ที่ห้องรับรองแขกมาให้เธอสวมเอาไว้ก่อน”
“ค่ะนายพลน้อย"
“ก็มีประโยชน์เหมือนกันนี่”
“ผมได้ยินนะ”
“หึ”
หลินซีแอบยิ้ม ตอนนี้เธอไม่สนใจเขา แต่สนใจคนตรงหน้า เมื่อให้หวังลี่ชิงเปลี่ยนใส่ชุดคลุม ก็เอาชุดของเธอออกมาและเริ่มงานทันที กู้หานเซียวเดินมาดูว่าเธอจะทำอะไร
ตอนนี้สายตาของเขา กำลังทึ่งกับการจับกรรไกรและเข็มที่อยู่ในมือตงหลินซี เขาไม่เคยเห็นใครมีมองแล้วมีเสน่ห์ เวลาทำเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่เธอดูจริงจังและมีสมาธิ จนเขาคลาดสายตาไม่ได้เลย
‘ถ้าเธอสามารถแก้ชุดแบบนี้ได้ นั่นแสดงว่าชุดที่เธอใส่วันนี้… เธอก็ทำเองจริงน่ะสิ นี่มันจะเป็นไปได้เหรอ’
“คุณหนูตง! นั่นคุณจะทำอะไรคะ ชุดของคุณ”
“อันนี้เหรอ ไม่เป็นไรหรอก ไข่มุกไม่กี่เม็ดเอง เธอต้องการมันมากกว่าฉัน อีกอย่างฉันก็แค่เอามาแต่ง เพื่อให้ชุดมันดูมีมิติแบบทรีดีเท่านั้น เป็นไฮน์แฟชั่นสไตล์ฝรั่งเศส แต่ไม่คิดว่ามันจะเกะกะ แกะออกก็สะดวกดี”
หวังลี่ชิงฟังที่เธอพูดไม่รู้เรื่องเลยสักคำ เพราะกำลังตกใจ ที่หลินซีตัดมุกที่อยู่บนชุดของเธอ ออกมาทีละเม็ดอย่างไม่นึกเสียดาย แม้แต่สาวใช้ที่ยืนฟังอยู่ ก็หันมามองหน้ากัน อย่าว่าแต่พวกเธอเลย คนที่ยืนกอดอกพิงผนังห้องอยู่ ถึงกับอ้าปากค้าง สำเนียงเมื่อกี้นี้ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
‘เธอพูดภาษาต่างประเทศได้ด้วยเหรอ สำเนียงนั่น… เหมือนกับคนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นประจำ’
ตอนนี้เธอเริ่มแต่งมุก ไปที่ขอบกระโปรงกี่เพ้าที่ขาดของลี่ชิง และดึงดอกไม้ไหมแก้ว ที่เย็บขึ้นมาเองติดไปด้วย ไม่นานชุดกี่เพ้ามือสองของลี่ชิง ก็กลับมาสวย ไม่สิ มันดูสวยและแพงกว่าที่เธอสวมเข้ามา ในตอนแรกเสียอีก
“นี่ ขนเฟลอร์ปลอมของเธอน่ะ ฉันเอามาใช้ได้ไหม”
“ดะ ได้สิ”
เมื่อเธออนุญาต หลินซีจึงเริ่มนำเฟลอร์ มาเย็บติดกับชุดตรงชายกระโปรง ใช้เวลาไม่นาน ลี่ชิงถึงกับอึ้งกับชุดกี่เพ้าธรรมดาของเธอ ซึ่งตอนนี้มันเหมือนชุดราตรีราคาแพง ที่แขวนตามห้องเสื้อชั้นนำในเมือง
'ไม่น่าเชื่อ เธอทำได้จริง ๆ เหรอเนี่ย หรือว่าก่อนหน้านี้ ไม่เคยแสดงมันออกมา ไม่สิ ตงหลินซีเป็นคนชอบอวด ถ้ามีความสามารถขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะไม่พูด'
กู้หานเซียวมองชุด ที่เธอพึ่งตัดเย็บเสร็จด้วยสายตา ทั้งรู้สึกตกตะลึงและนับถือ เธอใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ที่เนรมิตชุดนี้ขึ้นมาใหม่
“เอาล่ะทีนี้พี่สาวจ๋า รบกวนอีกทีนะ เธอเปลี่ยนชุดเถอะ ฉันอยากเห็นจะแย่แล้ว”
“คุณหนูตง ชุดนี้มัน…”
“เร็ว ๆ เข้าสิ ฉันอยากเห็น”
ดีไซเนอร์ทุกคน ย่อมรู้สึกตื่นเต้นกับทุกผลงาน ที่ผ่านจากปลายนิ้วของพวกเธอ แม้ว่าจะไม่ใช่แค่การออกแบบก็ตาม เพราะครั้งนี้เธอลงมือทำ ด้วยเวลาที่ค่อนข้างจำกัด กับอุปกรณ์ที่มีไม่ครบ แต่ไม่คิดว่าพอลี่ชิงสวมออกมาแล้ว จะสวยสง่ามากกว่าเดิม
“ว้าว สวยมาก ๆ เลยค่ะคุณหนู อย่างกับคนละชุดกันเลย”
“เหมือนจะยังขาดบางอย่างไปแฮะ คู่สีที่ตัดกันนี่เอง”
เธอหันมาเห็นเข็มกลัดทับทิมสีแดง จึงรีบแกะออกมาทันที
“คุณหนูตง!”
“เงียบเถอะ แล้วไอ้คำนั้นก็เลิกเรียกเสียที ตกใจหมดเลย อยู่เฉย ๆ เถอะน่าขอร้องล่ะ มันเสียสมาธิ ยูโนว”
“ห๊ะ?”
หานเซียวยืนขำอยู่ข้างหลังเธอ เป็นอันแน่นอนว่า ตงหลินซีคนนี้พูดภาษาอังกฤษได้ เพราะเขาได้ยินเธอพึมพำก่อนหน้านี้ และเห็นสมุดจดของเธอ ซึ่งไม่ได้จดเป็นภาษาจีน แต่มันถูกบันทึกเป็นภาษาอังกฤษ
“บราโว! สวยมาก เป็นฟินิชลุคที่ยอดเยี่ยม พี่สาวมีกระจกไหม ให้เธอส่องหน่อยสิ”
สาวใช้ที่ยืนตะลึงอยู่ รีบไปยกกระจกมาให้หวังลี่ชิงส่อง เธอแทบจะไม่เชื่อว่า ชุดกี่เพ้าที่ขาดจนเห็นตะเข็บ ถูกตงหลินซีเนรมิตใหม่ สวยอย่างกับชุดราคาแพงของร้านในเมือง
“คุณหนูตง แต่ว่าไข่มุกกับเข็มกลัดนี้ มันแพงมาก ฉันคงรับไม่ไหว”
“อ๊ะ ๆ อย่าเชียว อย่าแม้แต่จะคิด ศิลปะและความงาม มันสมควรอยู่ในที่ที่ควรอยู่ ถ้าเธอกล้าแกะมันออกหรือแก้ชุดนี้ ฉันจะฆ่าเธอหวังลี่ชิง”
แค่คำขู่นี้ก็ทำเอาหวังลี่ชิง ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เธอไม่รู้ว่าจะขอบคุณคนตรงหน้ายังไงดี ตอนเข้ามาในงานวันนี้ เธอเป็นคนที่พูดจาดูถูกตงหลินซีก่อน จนถูกหลินซีตอกกลับ ด้วยคำพูดแรงจนหน้าชา แต่สุดท้ายหลินซีกลับเป็นคนช่วยเธอ ที่เกือบจะอายคนทั้งงาน
“ขอบคุณมากนะคะคุณหนูตง”
“ตายจริงคนสวย อย่าร้องไห้สิ เอานี่พี่สาว พวกพี่ช่วยจัดทรงผม และซับหน้าให้เธอหน่อยได้ไหม หน้าที่ของฉันหมดแล้ว ฉันไปก่อนนะ”
“คุณหนูตง!”
“เรียกว่าหลินซีเถอะ ไม่ใช่ว่าเรารู้จักกันแล้วเหรอลี่ชิง หืม”
เธอกะพริบตาข้างเดียวให้ลี่ชิง อีกฝ่ายตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ออกมาจากใจ และเดินมาจับมือหลินซีแน่น
“หลินซี ขอบคุณมาก ๆ เลยนะที่ช่วยฉันในวันนี้ จากนี้ไปถ้ามีอะไรให้ช่วย ไปหาฉันได้เลยนะ”
“แน่นอนว่าฉันต้องไปแน่ อยากหาคนมาเลี้ยงข้าวสักมื้ออยู่แล้ว เอาล่ะไปจัดทรงผมใหม่ และซับหน้าออก จะได้กลับไปในงานได้ ฉันขอตัวออกไปก่อนนะ”
“แล้วเจอกันนะ”
เธอพยักหน้าให้ลี่ชิง ที่ถูกสาวใช้พาตัวไปนั่งเพื่อจะแต่งตัว เมื่อหันกลับมา ก็ลืมไปเลยว่าเขายังอยู่ กู้หานเซียวยืนมองเธอ ด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิมก่อนหน้านี้
“เอ่อ ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยเตรียมของให้”
“ขอบคุณผมเหรอ แต่ผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย คุณต่างหากที่ทำทั้งหมด ตอนนี้เรียบร้อยแล้วนี่ กลับไปที่โต๊ะกับผมได้แล้วล่ะ”
- ผู้เขียน
