เมื่อศาลขอเบิกตัวผู้ต้องหา หลี่เจินหลิงก็เดินเข้ามาในศาล สภาพของเธอในวันนี้ ไม่เหมือนกับคุณหนูหลี่ ที่สวยสง่าเรียบร้อย แววตาที่หันมาอาฆาตตงหลินซีกับมู่จินเฟย ทำเอาจินเฟยรู้สึกสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้สึกสมเพช และคิดไม่ถึงเลยว่า หลี่เจินหลิงจะเดินมาถึงจุดนี้ได้
“จินเฟย คุณไหวหรือเปล่า”
“ไหวค่ะ ฉันแค่ตกใจนิดหน่อย เธอไม่ได้ป่วยใช่ไหมคะ”
ทุกคนเห็นว่า แขนของเธอถูกพันเอาไว้ เพราะเธอถูกกู้หานเซียวยิงจนเส้นเอ็นขาด หมอบอกว่าไม่สามารถต่อกลับได้ จึงต้องตัดมือข้างนั้นทิ้งไป เธอแทบจะเสียสติ เมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องเสียมือข้างที่ถนัดไป
“แก….”
เจ้าหน้าที่ศาล หันไปตักเตือนเธอไม่ให้โวยวาย หลินซีเกือบจะอาเจียนออกมา เมื่อเห็นสภาพของหลี่เจินหลิง เธอไม่เคยคิดถึงเจินหลิงที่เป็นแบบนี้มาก่อน แต่นั่นก็โทษใครไม่ได้ ทุกการกระทำ ล้วนมีผลของมัน
“อาซี ไหวหรือเปล่า”
“หนูยังไหวค่ะคุณปู่”
แต่การพิจารณาคดีขอ
