หลินซีเบิกตากว้าง และนิ่งไปทันที เมื่อเขาถามอย่างจริงจัง ตอนนี้เธอขยับหนีไปไหนไม่ได้แล้วด้วย เพราะถูกเขานั่งโอบเอาไว้จนชิด อีกข้างหนึ่งเป็นระเบียงแม่น้ำ
“นี่คุณพูดเรื่องอะไรคะ”
“ไม่รู้จริงเหรอ ว่าผมพูดเรื่องอะไร”
หลินซีแกล้งยกไวน์ขึ้นมาจิบเพื่อกลบเกลื่อน แต่สายตาของนายพลหนุ่ม ยังจ้องเขม็งมาที่เธอไม่หยุด
“คุณรู้ตั้งแต่ตอนไหนเหรอคะ”
“ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ไม่สิต้องพูดว่า ตั้งแต่ที่ผมได้พบกับคุณ ในงานเลี้ยงที่บ้านตระกูลกู้”
“ทำไมคุณถึงได้สงสัยล่ะคะ ทั้ง ๆ ที่คนอื่นไม่ได้สงสัยฉันเลย”
“ถามผมเหรอ ก็ได้ผมจะตอบ แต่หลังจากนี้คุณต้องตอบคำถามผมนะ ตกลงไหม”
“ค่ะ”
หลินซีหมดหนทางหนี เดิมทีคิดจะฝังเรื่องนี้ ให้เป็นความลับไปตลอดชีวิต ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้ว จะหนีไม่พ้นสายตาที่เฉียบคม ของกู้หานเซียวไปได้
“อย่างแรกเลย ตงหลินซีไม่พกสมุดจดแบบที่คุณทำ เธอไม่สนเรื่องรอบ ๆ ตัว ไม่สนใจคนอื่น แต่พฤติกรรมของ
