“ไม่ได้กลัวหรอกพี่เม่น แต่ไม่อยากพูดกับคนพาล เราอย่าไปเต้นตามคำพูดของคนพาล จะทำให้เราโมโห มันไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก การควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้ดีนั้น เป็นการชนะอารมณ์ทั้งปวงที่เข้ามากระทบจิตใจเราครับ”
ทุกคนเห็นด้วยกับคำพูด อ้าปากค้างไปตามๆ กัน อยากจะสาธุหัสดินสักรอบสองรอบแต่สงบปากสงบคำเอาไว้
อาหารเย็นผ่านพ้นไปโดยที่ทุกคนแยกย้ายกันไปเข้านอน พลอยชมพูแอบมองบิดาที่กอดรัดแม่เลี้ยงด้วยความรู้สึกแปลกๆ แม้จะทำใจได้แล้ว แต่เธอยังรู้สึกไม่เต็มร้อย
เด็กสาวไม่อยากขัดความสุขบิดา แม้อยากจะคุยกับท่านเรื่องเรียนต่อ จึงเลี่ยงขึ้นห้องนอน ระหว่างทางเจอกับหัสดิน เขาส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ แต่ใบหน้าหงอยๆ นั้นทำให้ชายหนุ่มนึกห่วงใย อยากจะถามแต่หญิงสาวกลับเดินเลี่ยงเข้าห้องไปอีกทาง
ชายหนุ่มเดินลงมาด้านล่างเห็นบิดาเลี้ยงกำลังกอดมารดานั่งปรึกษาคุยอะไรกันอยู่ก็พอจะทราบสาเหตุว่าทำไมพลอยชมพูถึงหน้าหงอย
แม้เธอ
