ทานตะวันมาหลบซ่อนตัวอยู่ที่สวนสาธารณะเล็กๆ แห่งหนึ่งที่มักจะมาเป็นประจำเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจ และวันนี้หล่อนก็ต้องการให้สีเขียวๆ ของต้นไม้ช่วยเช็ดคราบน้ำตาจากแก้มนวลให้อีกครั้ง เด็กสาวหย่อนตัวลงนั่งบนเนินหญ้า หยาดน้ำตายังคงหล่นลงจากดวงตาอย่างต่อเนื่อง ทั้งๆ ที่พยายามคิดว่าบรูซกำลังเครียดเพราะงานมีปัญหา แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้
“เมื่อไหร่... จะรักซันนี่คะ เมื่อไหร่พี่ถึงจะรักซันนี่สักที”
หญิงสาวเอนกายหงายหลังไปนอนราบกับพื้นหญ้า จ้องมองท้องฟ้ากว้างผ่านม่านน้ำตา หัวใจปวดร้าวทรมาน ความเสียใจที่พยายามซ่อนเอาไว้ระเบิดออกมา
“หนีมาร้องไห้คนเดียวแบบนี้อีกแล้วนะครับ”
เสียงนุ่มๆ ของใครบางคนดังขึ้นข้างตัว หญิงสาวหันไปมอง และก็ได้เห็นผู้ชายวัยเดียวกันยืนยิ้มกว้างให้อยู่ หล่อนรีบลุกขึ้นนั่ง จ้องมองเด็กหนุ่มนิรนามพลางครุ่นคิด
“หน้าของนายคุ้นๆ นะ แต่... ฉันนึกไม่ออก”
หมอนั่นยิ้มให้กับหล่อน และทรุดกายลงนั่ง
