หล่อนลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าของเขา โต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ขวางกั้นหล่อนกับเขาเอาไว้ให้ห่างไกล แต่ขวางกั้นความคิดถึงของหล่อนที่มีต่อบรูซไม่ได้หรอก
“พี่บรูซเครียดมากใช่ไหมคะ”
หญิงสาวเอาข้อศอกท้าวกับโต๊ะทำงานไม้ ชะโงกหน้าเข้าไปหา จนหน้าอกอวบเกินวัยเบียดชิดกับขอบโต๊ะจนเนินก้อนเนื้อนุ่มทะลักโผล่พ้นขอบเสื้อคอวีที่เจ้าตัวสวมใส่อยู่ออกมาโดยไม่รู้ตัว ใช่... ทานตะวันไม่รู้ตัวเพราะมองไม่เห็น แต่เขาน่ะสิ... บรูซ คาร์ตันเห็นเต็มๆ แล้วก็ต้องมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะกัดฟันเมินหน้าหนี
“ใช่ ยิ่งเห็นหน้าเธอ พี่ยิ่งเครียด นี่ถามจริงๆ เถอะ เราจะห่างกันบ้าง สักวันสองวันได้ไหม ให้พี่ได้มีโอกาสหายใจหายคอบ้าง”
“เราเป็นคนรักกัน... ก็ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาสิคะ และอีกอย่างถ้าซันนี่ไม่มาหาพี่บรูซ พี่บรูซก็ไม่เคยไปหาซันนี่ แถมยังไม่เคยรับโทรศัพท์ซันนี่อีกต่างหาก”
“ก็เพราะพี่รำคาญเธอยังไงล่ะ เด็กอะไรวันๆ เอาแต่วิ่
