ใจดวงนี้มีคุณเป็นเจ้าของ

ตอนที่ 2.1 ข้อเสนอ

แม้พระอาทิตย์จะลอยขึ้นทำองศาไปทางทิศตะวันตกแล้วแต่ภายในร้านข้าวมันไก่ แม่ปาน ก็ยังมีลูกค้าแน่นร้าน หากยังมีเนื้อไก่ให้สับมีหรือผู้คนจะลดลง บ้างสั่งนั่งทานที่ร้าน บ้างสั่งใส่ห่อกลับบ้าน บางคนทานแล้วยังสั่งกลับบ้านไปฝากลูกเมีย

“สั่งอะไรดีคะ” อริสราอยู่ครองโสดมาเกือบสี่ปีหลังจากที่คบกับรุ่นพี่หนุ่มคณะเดียวกันแต่เขาดันผลักเธอลงข้างทางแล้วหักโค้งขอลูกสาวเจ้าของร้านทองชื่อดังในย่านนี้แต่งงานเมื่อหลายปีก่อนหลังจากบอกเลิกเธอได้เพียงเดือนกว่า ตั้งแต่เจ็บใจคราวนั้นเธอไม่ได้คิดจะคบใครอีกเป็นครั้งที่สอง แถมยังหันหลังให้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ จนเกือบจะขยะแขยง

แต่ไม่ได้ถึงกับเกลียดผู้ชายไปทีเดียว อริสรารู้ดีว่าเรื่องอย่างนี้มันเป็นที่สันดานคนเสียมากกว่า หากคนเราหนักแน่นในความรัก มองแต่เพียงคนรักไม่แบ่งใจไปให้คนอื่นคงไม่เป็นอย่างแฟนเก่าของเธอได้

หลายปีมานี้อาจมีรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือแม้แต่เพื่อนร่วมรุ่นแวะมาหยอดขนมจีบให้เธออยู่บ้างแต่เธอก็ไม่คิดจะคบหาใคร ผู้ชายที่เข้ามาจีบก็ไม่ได้งี่เง่าถึงกับไม่รู้ว่าเธอไม่อยากสานสัมพันธ์ต่างพากันหันหลังหนีเป็นรายๆ ไป

“เอาอะไรครับนาย”

ดูเหมือนอริสราจะไม่ได้สนใจลูกค้าผู้มาใหม่นักรู้แต่เพียงว่าเป็นชายทั้งหมดสี่คนมองเพียงหางตาก่อนจะเดินมาที่โต๊ะเพื่อรับรายการอาหาร สายตาจดจ้องอยู่ที่ปลายปากกาลูกลื่นสีน้ำเงินจรดอยู่บนสมุดฉีกเล่มเล็ก อาวุธประจำตัวของเธอในแต่ละวัน เธอแทบไม่มีเวลามาจดจำลูกค้าเสียด้วยซ้ำ

นอกเสียจากว่าพวกเขาจะเป็นลูกค้าประจำที่แวะเวียนมาบ่อยๆ จนทักทายกันเหมือนคนรู้จัก

“กูเอาอะไรก็ได้ มึงสั่งเลย” คนที่ตอบไม่ใช่เจ้านายของพวกเขาแต่เป็นเพื่อนที่นั่งด้วยกัน ส่วนคนที่ถูกเรียกว่า ‘นาย’ นั้นเอาแต่จดจ้องอยู่กับบางอย่างในมือของเขา

“นายล่ะ” พูดพลางดูดน้ำเปล่าในแก้วพลาสติกสีเขียวนีออนพร่องลงไปถึงครึ่ง

“มันก็มีแค่ไม่กี่อย่าง นายไม่ชอบกินของมันมากมึงยังจะถาม” ลูกน้องคนสนิทอีกคนของชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเป็นนายถกเถียงกันไปมา เสียงของผู้คนหลายชีวิตดึงสติและสายตาของหญิงสาวให้สนใจเมื่อเห็นทีว่าจะไม่ได้คำตอบจากลูกค้าง่ายๆ

“งั้นข้าวมันไก่ต้มพิเศษเครื่องในนะนาย”

“จะสั่งอะไรก็สั่ง” ผู้เป็นนายตอบอย่างขอไปที สายตาคมยังคงให้ความสนใจกับเครื่องมือสื่อสารของตน

ร้านข้าวมันไก่ของปานใจหรือที่คนย่านนี้รู้จักกันดีในชื่อแม่ปานโด่งดังมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยรสชาติของน้ำจิ้มที่ถูกปากใครหลายคน วาจาของคนขายรวมถึงปริมาณของเนื้อไก่ในจานที่คุ้มเกินราคา เป็นเหมือนน้ำมันพรายที่ล่อใจลูกค้าตั้งแต่วัยประถมไปจนถึงวันเกษียรให้แวะเวียนมาอยู่ตลอด

“สรุปเอา…” อริสราเอ่ยขึ้นเพื่อเร่งให้ลูกคนค้าตัดสินใจ พลันดวงตากลมก็ขยายกว้างขึ้นเกือบหนึ่งเท่า

เขา…

ผู้ชายที่เธอไม่คาดคิดว่าจะกลับมาเจอกันอีกครั้งแถมยังกำลังมานั่งอยู่ในร้านข้าวมันไก่เล็กๆ ย่านชนบทอีกต่างหาก!

“ข้าวมันไก่ต้มพิเศษเครื่องในสองข้าวขาหมูหนึ่ง” เสียงของใครบางคนในกลุ่มเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา แต่ท่าทางของอริสรากลับถูกบันทึกไว้จากสายตาคมกริบของใครอีกคนในกลุ่มนั้นทุกปฏิกิริยา

จินณภพจำเธอได้ ถึงแม้ในตอนแรกจะไม่มั่นใจนักแต่เพราะการแสดงออกที่เหมือนกับเห็น ‘ผี’ นั่น ทำให้เขารู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่ทำให้เขาประหลาดใจในตัวเจ้านาย

ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาเพิ่งตามสืบเรื่องของเธอเพราะเจ้านายสั่ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เวธัสไม่เคยพูดเรื่องผู้หญิงกับลูกน้องอย่างเขาเลยสักครั้ง เขาคิดมาตลอดว่าเจ้านายมีคนรักแล้วและรักพราวมุกจนไม่เหลียวแลผู้หญิงอื่นใด

แต่ที่ไหนได้ มาสนใจผู้หญิงขายบริการ

“ไม่เอาหนัง ขอเป็นเนื้อส่วนอก” ผู้เป็นนายเหมือนจะสั่งลูกน้องของตนแต่อริสราก็รับรู้แล้วจดลงบนสมุดเล่มเล็กด้วยอาการสั่นจนลายมือแปลกไปเล็กน้อย ก่อนหมุนตัวออกไปจากตรงนั้นเพื่อส่งรายการให้แม่ของเธอที่กำลังขะมักเขม้นกับการจัดจานข้าวพร้อมกับลูกจ้างอีกคนที่เธอเห็นมาตั้งแต่ยังเด็กและเรียกว่าพี่สายใจราวกับเป็นญาติสนิท

“ร้านนี้ดังมากเลยนะนาย ผมเคยมากินตั้งแต่ตอนเรียนประถม” หนึ่งในกลุ่มชายที่มีฐานะเป็นลูกน้องพูดขึ้นแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลงของร้านที่ตนเคยมาทานตั้งแต่ยังเด็ก

เขาจำได้แม่นว่าหลังจากวันนั้นเขาก็มักจะฝากใครต่อใครซื้อข้าวมันไก่ร้านนี้ไปให้เสมอหากรู้ว่ามีใครต้องผ่านมา แต่หลังจากที่ไปทำงานทางใต้ก็ไม่ได้ทานอีกเลย สบโอกาสเหมาะเจาะวันนี้ผู้เป็นนายบอกจะมาสืบข่าวบางอย่างจึงแนะนำร้านนี้และไม่น่าเชื่อว่านายของเขาจะตอบตกลง

“ถ้าไม่อร่อยอย่างที่โม้กูจะขอตูดไก่ป้าแกมาตบปากมึงไอ้เจ” สหรัฐเพื่อนร่วมอาชีพเอ่ยพร้อมกับการหันไปมองไก่ตัวโตขาวอวบที่ถูกแขวนอยู่ในตู้เป็นสัญลักษณ์ของร้านข้าวมันไก่แทบทุกร้าน รู้ทั้งรู้ว่ามันคือไก่ปลอมๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันช่างอวบน่ากินเหลือเกิน

ข้าวมันไก่ทุกเสิร์ฟลงบนโต๊ะทั้งสี่จานเรียงราย ความน่าทานเรียกให้ดวงตาคมเข้มมองอย่างพินิจพิจารณา เวธัสเก็บเครื่องมือสื่อสารราคาแพงไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนไม่วายเหลือบตามองพนักงานสาวที่มาเสิร์ฟจานให้เพียงแวบหนึ่งแล้วกลับมามองจานข้าวแต่ก็ต้องขยับศีรษะและลูกตาขึ้นมองเธออีกครั้ง

เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจ ต่างจากอีกคนที่พยายามเก็บอาการไม่ได้ตั้งตัวเอาไว้อย่างไรก็เก็บไม่อยู่

‘เขา’ ที่เธอภาวนาว่าขอให้อย่าพบเจอกันอีกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า แต่ในตอนนี้กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ในร้านข้าวมันไก่ของแม่! ผู้ชายที่เรียกว่าลูกค้าของเธอเมื่อหลายวันก่อน ถึงแม้จะเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่เธอก็จดจำเขาได้เป็นอย่าง เขาที่รู้ว่าเธอรับงานนั้นแล้วหนีงาน ผู้ชายที่ดูดีมีระดับแถมยังมีลูกน้องตามติดอีกสี่คน กำลังมามานั่งทานข้าวในร้านเล็กๆ ที่อากาศร้อนอบอ้าวจนเหงื่อตกแบบนี้อย่างนั้นหรือ

หลังจากเช้าวันนั้น ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นปกติ แต่คนอย่างเขาดันให้คนตามสืบประวัติของแม่กวางน้อยตัวนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เดือดร้อน การปรากฏตัวของเธอแล้วอยู่ ๆ ก็หนีไปทำให้เขารู้สึกว่ามันผิดปกติ

จริงอยู่ว่าผู้หญิงที่ขายบริการมักจะมีกฎต้องห้ามแต่เขามองไม่เห็นข้อห้ามจากตัวเองที่ทำให้เธอต้องหายตัวไปแล้วเรียกเพื่อนในวงการมาแทน

ไม่ใช่แค่อยากแก้แค้นเพราะถูกหักหน้า แต่บอกตามตรงว่าเขาไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้นักจนคิดว่าเธออาจจะเป็นคนของศัตรู

“ขาวกว่าไก่ก็ลูกแม่ค้าเนี่ยแหละ” ปารเมศกล่าวยิ้มๆ ตักข้าวคำโตเข้าปากพลางมองตามร่างอรชรที่รีบหุนหันกลับไปตาไม่กระพริบ ขณะที่เพื่อนร่วมอาชีพต่างมองไปที่จุดเดียวกันยกเว้นเพียงเจ้านายของพวกเขาที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเลยสักนิดเดียว

แกล้งไม่สนใจสิไม่ว่า เดี๋ยวกวางตัวนั้นจะกลัวเขาจนตัวสั่น

“ถ้านายมาเหนืออีก ขอแวะร้านนี้ทุกรอบเลยนะ” สหรัฐเลียริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มกริ่ม จำได้ว่าตอนเขามากินร้านนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อนไม่ยักเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนี้ด้วยหรือดวงไม่สมพงศ์กันถึงไม่เจอ ทั้งที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นลูกสาวเจ้าของร้าน

“ให้กูฝังศพมึงที่หน้าร้านนี้เลยไหม จะได้ตายตาหลับ”