ตอนที่2.3ข้อเสนอ
1060 คำ
“อันที่จริงมันมีอยู่วิธีหนึ่ง” หนุ่มวัยสามสิบสามเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ ผิดกับอีกคนที่นั่งตัวแข็งทื่อเพราะรอฟังข้อเสนอของเขา
“อะ…อะไรเหรอคะ”
“ฉันจะรู้สึกปลอดภัย ถ้าดึงคนที่มีโอกาสเป็นศัตรูให้มาอยู่ใต้คำสั่งของตัวเอง”
เธอขยับคิ้วตาหมายจะตั้งคำถามเพราะคำพูดของเขามันห่างไกลจากความเข้าใจอยู่มาก แต่ดูเหมือนเขาจะดูออกว่าเธอไม่ได้ฉลาดกับคำพูดอ้อมค้อมพวกนี้นักจึงพูดประโยคถัดมา
“เธออาจจะมีเงินใช้หนี้เร็วกว่าที่เป็นอยู่หลายเท่า”
เขารู้…
“คะ” สมองของอริสราราวกับหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ
“เธอเป็นหนี้ไอ้วี ฉันก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้ามัน เราเป็นพวกเดียวกันได้นะ เราเข้ากันได้ดีเลย”
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เธอควรสนใจ เขาจะรู้เรื่องของเธอมาจากไหนมันก็ไม่สำคัญเท่าคำพูดเชื้อเชิญของเขามันฟังดูแปลกๆ
อยู่ใต้คำสั่ง เข้ากันได้ดี มีเงินให้ใช้หนี้อีกต่างหาก
“จะให้หนูไปทำงานอะไรให้คะ” เจ้าของใบหน้าหวานเลิกคิ้วถามอย่างไร้เดียงสา ถึงแม้คำตอบจะเอนเอียงไปในทางที่ไม่น่าชื่นอารมณ์นักแต่การมองโลกในแง่ดีคงจะดีต่อตัวเองเสียมากกว่า และการแกล้งไม่รู้ก็น่าจะทำให้ชีวิตเธอปลอดภัยกว่าเช่นกัน
ผู้ชายคนนี้ดูไม่ใช่คนธรรมดา เขามีลูกน้องเดินตามเป็นพรวนนั่นหมายความว่าเขาต้องมีอิทธิพลในสังคมใดสังคมหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าเธอได้ย่างกลายเข้าไปอยู่ในสังคมที่ควรระวังนั่นหรือยัง
“เธอแกล้งโง่”
เขาหัวเราะขบขันจนคนฟังนึกหมั่นไส้ แต่ยังคงยิ้มฝืนๆ เป็นการตอบรับเพื่อไม่ให้เสียมารยาท อันที่จริงเธอกับเขาไม่ควรมาเจอกันครั้งที่สองเพราะเจ้าตัวออกคำสั่งกับเธอแล้วว่า ‘อย่าทำให้เขาเดือดร้อน!’
หรืออาจจะจริงที่ว่าเขากลัวเธอจะหักหลัง เพราะดูแล้วสังคมของเขาคงต้องเกี่ยวข้องกับชื่อเสียง แต่เธอก็ไม่ยักเห็นดาราหน้าตาแบบเขา หรือเขาเป็นดาราหน้าใหม่
ทว่าดูจากลูกน้องที่ตามเป็นพรวน ท่าทางไม่เหมือนผู้จัดการส่วนตัวนั่นคงต้องตัดเรื่องอาชีพดาราทิ้งไป นายแบบก็ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นนักการเมืองในพื้นที่เธอก็น่าจะเคยเห็นหน้าค่าตาบ้าง
แต่จะเป็นอะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้เขาทำตัวเหมือนพวกมาเฟียที่ทำงานลับๆ ล่อๆ ถ้าไม่นับว่าไปกินร้านข้าวมันไก่ของเธอ การเป็นมาเฟียคงเหมาะกับเขาที่สุด
“หนูเปล่า” บางทีเธออาจจะโง่จริงๆ
“งั้นเอาเป็นว่าฉันจะไม่อ้อมค้อม” เขายืดอกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคถัดมาด้วยการเอียงลำตัวมาหาเธอและเท้าแขนไว้กับเบาะจนระยะห่างของเขาและเธอแคบลง “เดือนละสองแสนแลกกับการเป็นเด็กดีของฉัน เธอว่าน่าสนใจไหม”
สมองของอริสราหยุดประมวลผลไปชั่วพริบตา แต่พอตั้งสติได้ใบหน้าผุดผาดกลับขึ้นสีทันที ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออับอายกันแน่
“เป็นเด็กดี” อริสราทวนคำเพื่อถามซ้ำ ทั้งที่ไม่มีความหมายอื่นเลยที่แฝงอยู่ในคำนี้นอกจากการเป็นผู้หญิงที่มอบความสุขให้เขาแลกกับเงิน
“เธอคงเข้าใจไม่ยาก เงินมันดีกว่าทำงานแบบนั้นอีกและฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ขายให้ใครหลังจากนั้น” คำว่าหลังจากนั้นยิ่งตอกย้ำอารมณ์โทสะของหญิงสาวให้ปะทุเดือดจนใบหน้าขาวผุดผ่องขึ้นสีลามไปถึงใบหู
เพราะแบบนี้หรอกหรือเขาถึงตามเธอ เพราะเขาคิดว่าเธออยากทำงานแบบนั้น คิดว่าเธอร้อนเงิน
แต่เธอคงห้ามความคิดเขาไม่ได้ในเมื่อเธอเจอเขาในสถานการณ์แบบนั้น
“ขอโทษนะคะ เก็บข้อเสนอของคุณไว้เถอะ หนูไม่สนใจจะทำงานแบบนั้นแล้ว”
ชีวิตนี้ต้องเจอแต่พวกผู้ชายเส็งเคร็งหรือไง เพราะแบบนี้เธอถึงเริ่มเกลียดผู้ชายจำพวกนี้ขึ้นเรื่อยๆ จนขยาดที่จะเปิดใจให้ใครสักคน
“เธอจะทิ้งโอกาสนี้ไปจริงเหรอ ไม่มีงานไหนที่ได้เงินมากเท่านี้แล้ว อีกอย่างฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไร”
“เก็บโอกาสของคุณไว้เถอะค่ะ หนูไม่สนใจคนแก่!”
สิ้นคำพูดนั้นเธอตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถทันทีโดยไม่รอฟังคำพูดสกปรกโสโครกของเขาอีก นอกจากรูปร่างหน้าตา ฐานะที่ดีแล้วเขาคงไม่มีอะไรดี เขาเห็นว่าเธอร้อนเงินซึ่งมันก็ถูกแต่การที่เธอรับงานนั้นในคืนนั้น ใช่ว่าเธอจะอยากทำ
‘ไอ้ผู้ชายหลงตัวเอง!’ เงินมันสำคัญขนาดไหนกันเธอถึงต้องยอมเป็น ‘เด็กดี’ ของเขา
อารมณ์ชั่ววูบทำให้อริสราคิดไปอย่างนั้น ไม่มีทาง คนอย่างเธอหรือจะไปเป็นเด็กเสี่ย ต้องหนีตายเพราะเมียหลวงตามฆ่าแบบในข่าวที่ออกมาไม่เว้นวันมันต้องไม่มีวันนั้น
หรือถ้ามี มันจะต้องเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้ว
“อวดดีเหลือเกิน” สายตาคมกริบจ้องมองไปยังคนร่างเล็กที่ควบมอเตอร์ไซค์บิดคันเร่งหนีไปเป็นระยะห่างที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งแผ่นหลังของเจ้าของประโยคที่ทำเอาเขาคันยุบยิบทั่วตัวนั้นลับสายตาไปในที่สุด
เสียหน้า…
คนอย่างเวธัสไม่เคยสัมผัสกับคำนี้มาก่อน แต่กับผู้หญิงคนนี้เธอทำกับเขาถึงสองครั้งแล้ว
สิ่งที่เผชิญอยู่นี้เป็นเพียงเรื่องของธุรกิจต่างหาก ในเมื่อเขาเสนอผลประโยชน์ที่โคตรคุ้มและผู้หญิงคนไหนก็อยากคว้าไว้ แต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ เขาคงต้องเรียกอีกฝ่ายนั้นว่า ‘อวดดี’ ทั้งที่เสียดายต่างหาก
แล้วเมื่อกี้แม่นั่นพูดว่าอะไรนะ
คนแก่เหรอ! หรือเขาหูฝาดไปเองวะ
อริสรากลับมาถึงบ้านก่อนเวลาที่เธอคาดเอาไว้อยู่มาก เหตุเพราะความโมโหและหงุดหงิดจึงต้องบิดคันเร่งจนเข็มชี้ความเร็วที่ร้อยสิบ
- ผู้เขียน
