ศัตรูบนเตียง

ตอนอนุบาล :- “เอาโบว์ของฉันคืนมานะ!” เสียงเด็กหญิงวราลีในวัย 5 ขวบดังลั่นสนามเด็กเล่น พร้อมมือเล็กๆ ที่ผลักหน้าเด็กชายคนหนึ่งจนหงายหลัง “ไม่ให้! เธอทำไอติมฉันตกก่อน!” เด็กชายสิรณัฐสะบัดเส้นผมที่เปียกจากน้ำแดงที่โดนสาดก่อนหน้า ลุกขึ้นมาคว้ากระบะทรายแล้วปาใส่คู่ต่อสู้กลับ คุณครูรีบวิ่งเข้ามาห้าม ขณะเด็กทั้งสองวิ่งไล่ และตะโกนใส่กันไม่หยุด “นายมันหน้าเหมือนแมวขี้โมโห!” “เธอก็หน้าเหมือนหมาหวงของ!” ครูอนุบาลถอนหายใจหนักมาก ขณะจ้องดู สองทายาทรุ่นเล็กแห่งสองอาณาจักรธุรกิจ วิ่งตบตีกันรอบสนามเด็กเล่น ตอนประถม :- ในงานแข่งขันตอบปัญหาโรงเรียน “ข้อต่อไป... ใครเป็นนายกรัฐมนตรีคนที่ 16 ของไทย?” “ทักษิณ!” สิรณัฐตะโกน “ผิด! ต้องเป็นคุณสมัครค่ะ!” วราลีรีบสวน สิรณัฐหันมาถลึงตาใส่วราลีทันที “นี่เธอแย่งตอบฉันอีกแล้วนะ!” “ก็ฉันรู้คำตอบที่ถูกนี่!” “ทำไมเธอชอบทำให้ฉันดูโง่ต่อหน้าคนอื่นนักนะ!” สิรณัฐต่อว่ากลับด้วยความโมโห พอพักเบรก ทั้งคู่ก็ยังไม่ปะทะฝีปากกันไม่จบ “เธอขโมยข้าวเหนียวหมูปิ้งของฉันไปทำไม ยัยวราลี!” “ก็เมื่อวันก่อน นายขโมยดินสอของฉันไปก่อนนี่!” และต่อจากนั้นเพื่อนทั้งห้องก็ได้ดูโชว์มวยวัดกลางงานแข่งขันตอบปัญหา ตอนมัธยม :- โรงเรียนมัธยมชายหญิงชื่อดังกลางเมือง วราลีกับเพื่อนกำลังเดินผ่านสนามบาส และมองไปเห็นสิรณัฐกำลังชู้ตลูกบาสเข้าพอดี “โชคดีที่หมอนี่เล่นกีฬาเก่ง ไม่งั้นคงไม่มีใครสนใจหน้าแบบนั้นหรอก” วราลีหันไปพูดกับเพื่อน แต่สิรณัฐหันมามอง และได้ยินเข้าพอดี “อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะ ยัยแมงหวี่!” “แมงหวี่เหรอ!” “ก็ใช่น่ะสิ เธอมันยัยแมงหวี่น่ารำคาญ!” “ฉันเป็นแมงมุมต่างหากยะ! เพราะฉันทั้งฉลาดและจับผิดเก่ง!” สิรณัฐยักไหล่กว้างของตัวเอง ก่อนจะยิ้มเยาะ และขยับเข้ามาหา สายตาจ้องมองอย่างไม่คิดยอมแพ้ “ว่าแต่ทำไมถึงไม่มีใครหลงเธอบ้างล่ะ” “ก็เพราะฉันเลือกได้ไง ไม่ได้คบกับใครมั่วๆ แบบนาย!” วราลีเชิดหน้าใส่ แต่สิรณัฐก็ยังคงยิ้มยั่วไม่หยุด “พูดจาแบบนี้ หึงฉันหรือเปล่าเนี่ย” “อ้วกจะแตก!” วราลีทำท่าโก่งคอจะอาเจียน ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไปทันที ตอนมหาวิทยาลัย :- วันนั้น วราลีกำลังมีเรื่องกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มารังแกเพื่อนสนิทของตัวเอง และแน่นอนว่าคนอย่างหล่อนไม่สามารถทนดูเพื่อนถูกรังแกได้ หล่อนสู้กลับ ทำให้ยัยรุ่นพี่หน้าปลอมสู้ไม่ได้ แม่นั่นเลยแกล้งบีบน้ำตาสะอื้นไห้กลางลานคณะ แถมยังปล่อยขี้มูกยืดออกมาโชว์อีกด้วย วราลีเบ้ปากมองอย่างหมั่นไส้ และกำลังจะจูงเพื่อนสนิทจากไป แต่ศัตรูคู่อาฆาตอย่างสิรณัฐก็เดินผ่านมาเห็นภาพนั้นเข้าพอดี เขาไม่ได้เห็นตั้งแต่แรก เห็นแค่ครึ่งๆ กลางๆ แล้วก็เลือกข้างรุ่นพี่หญิงนมโตทันที “วราลี เธอจะใช้กำปั้นตัดสินทุกปัญหาไม่ได้หรอกนะ” “นายพูดให้มันดีๆ นะ” “แล้วฉันพูดผิดตรงไหน ดูสิ ทำรุ่นพี่คนสวยร้องไห้แล้ว” “ฉันไม่ได้เริ่มก่อน ยัยรุ่นพี่นี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายก่อสงคราม” “ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเธอทำร้ายรุ่นพี่คนสวย...” วราลีกัดฟันแน่น อยากจะเข้าไปซัดใบหน้าที่หล่อวันหล่อคืนของสิรณัฐสักหมัดสองหมัดนัก “นายน่ะ... หัดใช้สมองตัดสินบ้าง อย่าอาศัยแค่ดูจากขนาดของหน้าอก แล้วก็เลือกข้างเลย ไอ้คนหื่น!” วราลีตะโกนใส่หน้าของสิรณัฐ ก่อนจะดึงมือเพื่อนให้รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที สิรณัฐมองตามไปด้วยสายตาขุ่นโกรธ ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างโมโห “ก็ใครใช้ให้เกิดมานมเล็กล่ะ ยัยแมงหวี่!” ตอนทำงาน :- บริษัทของวราลีกับสิรณัฐต่างแข่งกันชิงดีลใหญ่ระดับประเทศ วันพรีเซนต์แผนธุรกิจ ทั้งสองคนเปิดตัวพร้อมกันในห้องประชุมของนักลงทุน และแน่นอนว่าไม่มีใครยอมใคร “หวังว่าครั้งนี้นายจะไม่เอาแผนของพ่อนายมาทำซ้ำน่ะ” วราลีปรายตามองเยาะเย้ย รอยยิ้มเย็นเฉียบประดับมุมปาก สิรณัฐยกคิ้วขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน “ฉันก็หวังว่าเธอจะทำอะไรได้มากกว่าขายความสวย” “แล้วฉันก็หวังว่า... นายจะไม่ใช้ลูกไม้เดิมๆ อย่างการเรียกคะแนนสงสารจากนักลงทุนหญิงอีกนะ” เสียงของวราลีราบเรียบ แต่ฟาดแรงจนหลายคนที่ได้ยินต้องกลั้นหายใจ แต่ไม่ใช่สำหรับสิรณัฐแน่นอน “เธอนี่มัน... เหมือนซูเปอร์มาร์เก็ตเลยนะ” เขายิ้มมุมปาก เยาะเย้ยอย่างจงใจ “อะไรของนาย?” วราลีขมวดคิ้ว “ภายนอกดูแพง แต่พอเดินเข้าไป ไม่มีอะไรให้น่าสนใจเลยสักนิด” น้ำเสียงเขาฟังดูขำขัน แต่แสบสันเกินใครจะทน วราลีกัดฟันแน่น พยายามข่มอารมณ์ “อย่างน้อยฉันก็ไม่เหมือนนาย... สินค้าปลอมเปลือก ใส่ใจแค่แพ็กเกจ แต่คุณภาพ... ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน” สิรณัฐหัวเราะหยัน แล้วเอนตัวเข้ามาใกล้เพียงเล็กน้อย “เธอพูดเหมือนเคยลองสินค้าฉันแล้ว?” วราลีถลึงตาใส่ทันควัน “ไม่มีทางหรอกยะ! แค่คิดว่าต้องได้ยินเสียงนายทุกเช้า ฉันก็อยากเคลมประกันสุขภาพจิตเต็มทีแล้ว!” ชายหนุ่มยักไหล่ ลูบข้อมือตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ “งั้นเธอก็ควรไปหาหมอหัวใจด้วยเลยนะ เพราะดูเหมือนว่ามันจะเต้นแรงทุกครั้งที่เธอเจอหน้าฉัน” วราลีเบ้ปาก พลางหันหน้าหนี “มันเต้นแรงเพราะความหมั่นไส้ ไม่ใช่ความรู้สึกอื่น อย่ามโนยะ!” นักลงทุนข้างๆ แอบกลั้นหัวเราะ บางคนยกกาแฟขึ้นบังปาก บางคนถอดแว่นเพราะหัวเราะจนน้ำตาคลอ พิธีกรของงานหันไปกระซิบกับทีมงานด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เราเชิญพวกเขามาแข่งแผนธุรกิจ... หรือจัดแข่งโต้วาทีชิงแชมป์โลกกันแน่?”