วราลีแทบสำลักอากาศ รีบหัวเราะแห้งๆ จนแม่บ้านอดอมยิ้มไม่ได้
“อากาศร้อนน่ะค่ะ ฮะ ฮ่า...”
สิรณัฐเอียงคอ ยิ้มมุมปากนิดๆ
"อืม... ใช่ครับ... ร้อนจริงๆ..."
เขาเน้นเสียงต่ำพร่า และยังไม่หยุดตอกย้ำบางอย่างลงในใจของวราลี
“โดยเฉพาะ... ตอนเช้า...”
วราลีถลึงตาใส่ทันที กัดฟันแน่น ก่อนจะเดินกระแทกเท้าขึ้นบันไดอย่างเร็วจี๋ แต่เสียงทุ้มต่ำก็ยังดังตามหลังมาไม่หยุด
“วราลี...”
เสียงเรียกแผ่วๆ เหมือนจงใจหยอกเย้า
หญิงสาวหยุดกึก มือกำราวบันไดแน่น แต่ก็ยังไม่หันไปเผชิยหน้า
“เมื่อเช้า...”
เสียงเขาอ้อยอิ่งชัดเจนจนหัวใจหล่อนสั่นระรัว และไม่อยากฟังอีก
“บอกว่าอย่าพูดถึงมันไง!”
หล่อนว้ากสวนเสียงดัง หน้าแดงก่ำ มือไม้สั่นเทาไปหมด
“ถึงนายจะติดใจฉันมากแค่ไหน แต่นายก็ต้องหยุดคิดถึงมัน เพราะฉันไม่ได้ติดใจนาย!”
สิรณัฐก้าวขึ้นมาประชิด โน้มหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจร้อนๆ ปะทะแก้มที่กำลังแดงระเรื่อ
“ฉันไม่ได้จะพูดถึงเ
