คืน...เดือนแรม

พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ

“เฮ้อ...ถึงซะที” ภวัตเอ่ยออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ไม่เจอกันนานยัยเดือนเปลี่ยนไปเยอะมาก ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้

“บ่นอารายเหรอพี่วัต” หญิงสาวหันมาถามด้วยสภาพที่เรียกว่าเรื้อนยังได้เลย

“ก็เป็นอย่างที่เห็นนี่ไง ถึงได้บ่น รีบเข้าไปเถอะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ดันร่างบางเข้าไปในห้องพัก ซึ่งเขาจัดการเปิดประตูเรียบร้อยแล้ว

“ยุ่งจริง” หญิงสาวบ่นเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินตามแรงดันเขาเข้าไปในห้อง

“ไปนอนได้แล้ว” เมื่อเข้ามาในห้อง ภวัตก็สั่งให้เดือนแรมเดินไปนอนที่เตียงนอน

“ไม่เอาไม่นอน เรามาเล่นอะไรสนุกๆ กันมั้ย” เดือนแรมเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ความเมามันทำให้เธอยิ้มให้เขาแบบที่เธอไม่คิดจะทำมาก่อน

“เล่นอะไร ไม่เล่นแล้ว ไปนอนได้แล้ว” ภวัตเอ็ดหญิงสาวเบาๆ

“ก็มาเล่นจ้ำจี้กันไงคะ” เดือนแรมเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอะไร

“จ้ำจี้บ้าอะไรล่ะ ไปนอนเลย” ภวัตตกใจเป็นอย่างมาก นี่เธอเมาขนาดที่จะพาเขาเล่นจ้ำจี้อย่างนั้นหรือ

“ไม่เอามาเล่นด้วยกันก่อน” ร่างบางกอดรัดร่างสูงเอาไว้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“อย่าทำแบบนี้ พี่ไม่ตลกด้วยนะเดือน” ภวัตดุหญิงสาวเสียงดัง

“ใครว่าเดือนจะตลกล่ะ เดือนอยากเล่นจ้ำจี้” หญิงสาวยังคงกอดรั้งร่างสูงของชายหนุ่มไว้ คำว่าเล่นจ้ำจี้คือเล่นจ้ำจี้จริงๆ ไม่ใช่อย่างอื่นแบบที่ชายหนุ่มเข้าใจ เพราะอยู่ดีๆ ความทรงจำในวัยเด็กที่เธอเล่นจ้ำจี้ก็โผล่ขึ้นมาในสมอง แต่คนที่โดนกอดนี่สิ ถึงกับเริ่มควบคุมตนเองลำบาก

“ถ้าเดือนไม่ปล่อยพี่ เดือนจะต้องเสียใจนะ” ชายหนุ่มเอ็ดหญิงสาวเสียงดังอีกครั้ง

“ทำไมต้องเสียใจ ก็แค่อยากเล่นจ้ำจี้” หญิงสาวเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ตนเองกำลังพูดอยู่นั้นมันหมายถึงอะไร

“ยัง...ยังไม่หยุดอีก” คราวนี้เสียงของชายหนุ่มไม่มั่นคงแล้ว

“ก็ถ้าไม่เล่นด้วยก็ไม่ปล่อยไปหรอก” หญิงสาวยิ้มหน้าเป็นใส่เขา

“เดือน!!” ชายหนุ่มเรียกเสียงดังจนแทบจะเรียกว่าตะคอกเลยทีเดียว

“ขาาาาาา.....” หญิงสาวลากเสียงยาวล้อเลียนแบบไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด

“พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ” ภวัตควบคุมตนเองลำบากขึ้นเรื่อยๆ เพราะร่างนุ่มนิ่มยังคงกอดรัดเขาไว้ไม่ยอมปล่อยเขาออกจากอ้อมแขน ไอ้ครั้นจะผลักออกก็กลัวว่าเธอจะล้มก้นจ้ำเบ้า ก็เลยต้องกอดรัดกันอยู่อย่างนั้น จนทำให้อาวุธส่วนล่างเริ่มขยายตัวและพองคับแน่นขึ้นอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว