ขอร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย
648 คำ
“ฉันน่าจะไปเคาะประตูห้องนั้น แล้วลากอีนั่นออกมาตบให้รู้แล้วรู้รอด” ข้อหาที่ร้องครางเสียงดังน่ารำคาญ...ซึ่งน่าจะเป็นเหตุผลเดียวที่ทำได้ แต่ถ้าทำ เธอกับแทนตะวันได้ตัดขาดความเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน เพราะงั้น.. “ฉันควรจะ...นอน!”
เธอเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เกือบตีห้าแล้ว จึงรีบลงจากเตียง ถอดเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำ ชำระร่างกายด้วยน้ำอุ่น สวมชุดนักศึกษาเรียบร้อย แล้วรีบออกจากห้องตอนหกโมงเช้า เพื่อจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับสองคนนั้น
ใช่แล้ว...เธอตั้งใจจะเลี่ยงสองคนนั้น!!
แต่พระเจ้าช่วยกล้วยทอด สวรรค์อยากจะแกล้งกันรึยังไงก็ไม่รู้ เพราะประตูห้องของพวกเราดันเปิดออกมาแทบจะพร้อมกันเลยน่ะสิ !
“อะ!!!...” เธออึ้งไปเลย แทนตะวันเองก็อึ้งเหมือนกันที่ต้องเผชิญหน้ากับเธอ ในขณะที่เขากับน้องพลอยชมพูเดินออกจากห้องมาพร้อมกัน
แน่นอน...เธอรู้สึกโกรธและหึงเอามากๆเลยล่ะ แต่จำต้องพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้พวกเขารู้ว่าหัวใจของเธอกำลังเจ็บปวดรวดร้าวแค่ไหน
“อ้อ พี่คิม สวัสดีค่ะ” ยัยพลอยยกมือไหว้ แต่ยิ้มไม่จริงใจ อย่างเห็นได้ชัด...ใช่แล้ว เพื่อนผู้หญิง ก็ถือว่าเป็นศัตรูเหมือนกัน...สำหรับแฟน...จริงมั้ย?
“อืม” เธอพยักหน้าตอบแค่นั้นก่อนจะหันหลังให้สองคนนั้นแล้วเดินจากมา โดยเลือกใช้บันไดแทนลิฟต์ เพราะไม่อยากอยู่ร่วมกับสองคนนั้น...กลัวทำหน้าไม่ถูก กลัวหายใจไม่สะดวก กลัวเผลอร้องไห้ออกมา กลัวโดนจับได้ว่าคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิท
“เพื่อนพี่แทนหยิ่งจัง” พลอยชมพูแสยะยิ้มมุมปาก สายตาร้ายส่องประกายเยาะหยันเล็กๆ “ปกติคนอ้วนมักจะอารมณ์ดีนี่คะ”
“พลอย!” แทนตะวันเรียกเชิงปราม สีหน้าออกอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด !
พลอยชมพูตกใจนิดหน่อยที่แทนตะวันดุใส่ เธอพูดผิดตรงไหนเหรอ “ทำไมคะ..ทำไมต้องดุ พลอยพูดผิดตรงไหน เพื่อนพี่ทำหน้าเหมือนไม่พอใจพลอยจริงๆนี่นา พี่แทนไม่เห็นเหรอ?”
“เห็น” เขาเห็นอยู่ว่าคิริมาดูไม่พอใจจริงๆ แต่เขาไม่พอใจเรื่องที่พลอยชมพูวิจารณ์รูปร่างของคิริมามากกว่า เขาไม่พอใจมาก ไม่พอใจจริงๆ “ปกติไอ้คิมมันก็หน้าตึงแบบนี้แหละ โดยเฉพาะช่วงเช้าๆ พลอยอย่าไปถือสาเลยนะ ไม่ต้องคิดมาก ชิลๆ”
“แต่เค้าเป็นเพื่อนสนิทพี่แทนนี่คะ ถ้าเค้าไม่ชอบพลอยขึ้นมา พี่กับเค้าได้เลิกคบกันแน่”
แทนตะวันชะงัก คำว่าเลิกคบกับคิริมาไม่เคยอยู่ในหัวของเขาเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง นั่นเพราะเขาอยากให้คิริมาอยู่ในชีวิตของเขาตลอดไป...
“ฮึบๆๆๆ เอาน่า แค่ห้าชั้นเอง ฮึ่มม...ถือซะว่าเป็นการออกกำลังกาย เราจะได้แข็งแรงไง สควอชไปในตัว แข็งขาก้นจะได้กระชับขึ้น ฮึบๆๆๆ!!”
คิริมาก้าวลงบันไดด้วยความเจ็บปวดในทุกย่างก้าวราวกับเหยียบอยู่บนหนามกุหลาบ ความเจ็บไหลเวียนทั่วร่างกายอวบอั๋น ดวงตาพลันร้อนผ่าวจนไม่อาจห้ามน้ำตาไว้ได้
“ฮือออ...ทำไมมันเจ็บอย่างนี้” เธอคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดหัวใจ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่กลางสายฝน ท่ามกลางเพลงเศร้ายุค 90 กระทั่งใกล้จะถึงชั้นหนึ่งรอมร่อ หมดเวลาเล่นเป็นนางเอกมิวสิควิดิโอ โลกความจริงรออยู่ตรงหน้า จึงรีบปาดเช็ดน้ำตาแล้วจัดการแต่งหน้ากลบรอยเศร้า เพื่อจะได้ออกไปสู้รบกับผู้หญิงอีกมากมายในโลกใบนี้
- ผู้เขียน
