บทที่ 42 ต่างคนต่างเข้าใจผิด จะลงเอยกันอย่างไร
เมื่อกลับมาถึงคอนโด มิชรินทร์ก็เอาแต่นั่งซึม ขดตัวอยู่ในห้องน้ำ พร้อมกับเปิดน้ำจากฝักบัว ให้ไหลกระทบผิวหนังไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านไปเนื้อตัวของคนตัวเล็กเริ่มสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น มือเล็กที่โดนแก้วกาแฟสร้างรอยแผลเอาไว้ก่อนหน้านี้ มันเริ่มปริออก จนเลือดสีแดงสดไหลออกมาผสมกับน้ำในฝักบัว แม้ว่าบนมือจะเจ็บแค่ไหน ทว่าต่างจากใจตอนนี้ มันเจ็บกว่ากันเยอะ
ทำไมต้องเป็นเธออีกแล้ว ที่โดนหลอก….
“ฮือ…” เสียงสะอื้นร้องไห้ ดังออกมาเป็นพัก ๆ ทั้ง ๆ ที่สัญญาไว้แล้วจะไม่ร้องไห้อีก แต่มันเจ็บ คิดว่าครั้งนี้จะเจ็บน้อยกว่าคราวที่แล้ว ทว่าความรู้สึกมันไม่ต่างกันเลย
เขาว่ากันว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง…พอเจ็บเรื่อย ๆ…เดี๋ยวก็ชิน…คนที่ว่าเอาไว้ คงไม่ได้พูดความจริงหรอก คงเป็นเพียงคำพูดสวย ๆ ที่เอาไว้ปลอบใจเพียงเท่านั้น….ไม่มีใครชินได้หรอก…มีแต่อดทนกันทั้งนั้น
เช
