อังศุมาลินรีบก้าวยาวๆ ไปตามทางเท้าเพื่อที่จะให้ถึงบ้านของตัวเองให้เร็วที่สุด แต่เพราะเท้าที่ระบมมาจากการเดินตระเวนหางานเป็นเพื่อนญานิดาทั้งวัน จึงทำให้สาวน้อยทำได้ไม่ดีนัก และเพียงไม่นานพ่อคนตัวโตที่แบกถุงผักไว้บนไหล่ก็เดินตามมาทัน
“เอ่อ นึกว่าสำลี...”
พูดออกเสียงแผ่วเบา หน้าร้อนวูบวาบด้วยความรู้สึกอ่อนไหวที่มันมักจะเกิดขึ้นทุกครั้งเพียงแค่เห็นหน้าของผู้ชายคนนี้
“อยากให้เป็นผมไม่ใช่หรือ”
เขาตอบเสียงมะนาวไม่มีน้ำ ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินนำหน้าไป หญิงสาวทำหน้าสลด แต่ก็ยังแอบดีใจอยู่ลึกๆ ที่อัฐยอมมาส่งผักให้กับหล่อน แสดงว่าเขาก็คงไม่ได้รังเกียจหล่อนสักเท่าไรนัก คิดได้อย่างนั้นหญิงสาวก็รีบวิ่งตามคนตัวโตที่เดินลิ่วนำหน้าไปไกลแล้วทันที ความเจ็บระบมของฝ่าเท้าถูกฉาบทับไว้ด้วยความดีใจ
“รอด้วยค่ะ”
วิ่งตามมาจนทัน แม้จะต้องนิ่วหน้าเป็นระยะเพราะเจ็บเท้าก็ตาม อังศุมาลินมองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ในเสื้อย
