ญานิดากระชับถุงขนมบัวลอยที่ตัวเองเจียดเงินในกระเป๋าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดซื้อมาให้มารดาแน่น ลมหนักๆ ถูกพ่นออกมาจากกลีบปากสีสวย ก่อนที่มือเรียวขาวสะอาดจะเปิดประตูห้องออก และก้าวเข้าไปภายในห้องเช่าขนาดเล็กด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มขื่นๆ
“นิดา มาแล้วเหรอ มีเพื่อนมาหาแน่ะ”
เสียงของมารดาดังขึ้นตั้งแต่หญิงสาวยังไม่ทันหันกลับมาจากการปิดประตู ญานิดานิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ แต่ความแปลกใจนั้นก็ถูกเคลือบทับด้วยความตกใจในเวลาต่อมา เมื่อได้ประสานสายตากับดวงตาคมกริบของผู้ชายที่หล่อนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมาปรากฏตัวอยู่ภายในห้องเช่าเล็กเท่ารังหนูของตัวเอง
“ท่านประธาน!”
ลูเซียสไม่ได้ตอบ แต่ร่างสูงใหญ่ของเขาลุกขึ้นยืนตระหง่าน ความใหญ่โตตามเชื้อพันธุ์ต่างชาติยิ่งทำให้ห้องเช่านี้เล็กลงไปถนัดตา น้ำลายในลำคอเหนียวเป็นยางในทันทีเมื่อเห็นเขาไล่สายตามองร่างกายของหล่อนด้วยสายตาดูแคลน
“แต่งตัวแบบนี้ ไปทำงานมาหรื
