ภากรทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงสปริงอย่างดีของตัวเองแรงๆ นัยน์ตาสีดำขลับมืดดำลึกลับไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย นอกจากความเย็นชา มือใหญ่ดึงผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ สีชมพูจากลิ้นชักหัวเตียง ที่เขาเก็บติดตัวมาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ขึ้นมามองนิ่ง
“บางทีเธออาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ใช่ไหมอัง”
พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ภาพในอดีตเมื่อสิบกว่าปีก่อนจะเริ่มผุดขึ้นมาในสมองทีละภาพจนในที่สุดมันก็ชัดเจนราวกับพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“ซับเลือดไว้นะคะ แผลไม่ลึก เดี๋ยวน้องอังเข้าไปเอายามาทาให้”
มือเล็กๆ สีขาวของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆ บรรจงเช็ดเลือดจากหัวเข่าของเขาที่ตอนนั้นพึ่งจะย่างเข้าวัยรุ่นได้ไม่กี่ปีอย่างอ่อนโยนหลังจากประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ล้มคว่ำตรงหน้าบ้านของหล่อนพอดี รอยยิ้มจริงใจของแม่หนูน้อยยังติดตรึงอยู่ในใจของเขามาตลอดจนถึงปัจจุบัน และเมื่อพบหล่อนอีกครั้ง เขาก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ปล่อยให้แม่สาวน้อ
