“ยังมีอะไรที่เราต้องคุยกันอีก ดิฉันคิดว่าเราควรจะลืมทุกอย่างได้แล้ว”
ไหล่กว้างทรงพลังที่เมื่อคืนหล่อนฝากรอยเล็บเอาไว้มากมายไหวน้อยๆ อย่างไม่แยแสกับสิ่งที่หล่อนพูดเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งนั่นก็ทำให้ญานิดาแทบจะเก็บความเจ็บช้ำเอาไว้ไม่ได้อีก
‘ลูเซียสยังต้องการอะไรจากหล่อนอีก ในเมื่อ...เขาก็ได้ไปทุกอย่างแล้ว ทุกอย่างที่หล่อนรักษาเอาไว้ เขาตักตวงมันไปจนหมดเกลี้ยง รวมถึงหัวใจดวงน้อยของหล่อนด้วย’
“เธอลืมมันได้หรือไง?”
ถามเสียงนุ่มกว่าปกติ ก่อนที่มือใหญ่จะตวัดรวบเอวคอดเอาไว้แน่น และเพียงแค่รั้งแผ่วเบา ร่างอรชรของญานิดาก็เซถลาไม่ต่างจากนกปีกหักเข้ามาในอ้อมแขนกำยำของเขาอย่างง่ายดาย
“แต่ฉันลืมไม่ลง สมองของฉันไม่เคยลบเสียงร้องของเธอ หรือแม้กระทั่งร่างกายสวยสดเต็มมือของเธอได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว”
เขากระซิบชิดกลีบปากอิ่มที่ตัวเองพิสูจน์มาแล้วว่าหวานไม่ต่างจากหยาดน้ำผึ้งเสียงแผ่วเบา และความปรารถนา
