เวลาผ่านไป
อนาวินได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วหลังจากที่ต้องอยู่รักษาตัวที่นั่นอยู่อาทิตย์กว่าได้ แต่ก็ยังต้องกลับมารักษาตัวที่บ้านอยู่เหมือนกัน
"ค่อยๆ เดินนะคะคุณวิน"
"ฉันว่าฉันหายแล้วนะ ฉันอุ้มเธอได้ด้วยเชื่อสิ"
"อย่าเก่งค่ะ เอาตัวเองให้รอดก่อน"
"ลิตา เธอนี่มันแม่มดชัดๆ ตอนอยู่โรงพยาบาลอยากนอนกอดก็ไม่ได้ หอมแก้มก็ไม่ได้ เอาแต่บังคับให้ฉันกินยา เธอมันใจร้ายที่สุด"
"ลิตาไม่ใช่แม่มดนะคะ"
"เธอมันแม่มดใจร้าย"
"หยุดนะ!"
"ขอโทษคร้าบ"
"ก็คุณน่ะชอบทำตัวเหมือนเด็ก ลิตาก็ต้องรับบทแม่ใจร้ายไงคะ ไม่อย่างนั้นคุณวินก็เอาแต่ใจตัวเองอีก"
"....." อนาวินได้แต่ทำหน้าบูดบึ้ง นั่งลงนิ่งๆ และปล่อยให้ลิตาจัดการจัดแจงเกี่ยวกับตัวของเขา เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งแม่ของลิตาอุ้มลูกน้อยที่เพิ่งตื่นเข้ามาหาเขาที่ห้องนอน
"ปะ ป๋า..." เด็กน้อยที่กำลังอยู่ในช่วงหัดพูดเอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ พร้อมก
