"นับ...มึงโอเคหรือเปล่า ให้กูพากลับเลยไหม"
หมวยเล็กค่อยๆ สอดแขนโอบไหล่เพื่อนรัก รู้สึกได้ถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ในความนิ่งนั้น แค่เห็นหน้าจอมือถือที่เปิดค้างเอาไว้ พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมา มันก็เพียงพอจะบอกความรู้สึกของนับดาวได้แล้ว
"ไม่เป็นไร..กูโอเค..กูยังไหว.."
นับดาวพูดเสียงแผ่วเบา มือยังคงกุมโทรศัพท์แน่น ราวกับถือครองความทรงจำทั้งหมดไว้ไม่ให้หลุดมือ น้ำเสียงของเธอพยายามสื่อถึงความเข้มแข็ง ทว่าความเจ็บปวดลึกๆ ที่อยู่ข้างในมันกดดันจนแทบระเบิด
"มึงไหวแน่นะ"
หมวยเล็กจ้องตาเพื่อนอย่างหวังดี เห็นสีหน้าที่ยังคงขมวดเครียด กังวลใจแทนจนเก็บไม่อยู่
"อืม..."
เสียงเพลงยังคงดังกระหึ่ม เสียงหัวเราะ เสียงตะโกนของคนรอบข้างกลบเสียงสะอื้นอ่อนๆ ที่แทรกเข้ามาในลำคอของนับดาวได้อย่างมิดชิด
แม้ใจจะเจ็บจนบีบรัด แต่เธอรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะร้องไห้ออกมาในที่แบบนี้ เธอเคยเผื่อใจไว้บ้างแล้ว ถ้าห
