"ผิดที่เอาของของฉันไปให้คนอื่น"
มินตรานิ่งอึ้ง
"คุณภพหมายถึงเรื่องที่มินเอามื้อกลางวันให้คุณธามเหรอคะ"
เขาไม่ตอบก็จริงแต่สายตาที่ดำมืดลงบอกว่าใช่
"ก็คุณภพบอกว่าทานมื้อเที่ยงมาแล้วนี่คะ" น้ำเสียงและแววตาของเธอคล้ายกำลังตัดพ้อเขาก็ไม่เชิง ดรัณภพยังคงไม่แสดงสีหน้าใด เขากำลังปล่อยให้เธอคาดเดาไปเรื่อย
"แล้วอีกอย่าง..." หญิงสาวหลุบตาลง ไม่อยากให้เขาค้นคว้าความรู้สึกเธอ "คุณภพเคยบอกว่าต่อให้มินทำอีกร้อยวันก็ไม่กิน"
"เธอก็เลยยกมันให้คนอื่นอย่างนั้นสิ" รอยยิ้มมุมปากของเขาปรากฏหากแต่แววตาไม่ได้มีความภิรมย์ใด
"ต่อให้ฉันไม่เอา ต่อให้สิ่งนั้นมันจะเป็นของสำคัญหรือของที่ฉันไม่ใส่ใจก็ตาม แต่ถ้าฉันไม่อนุญาต..."
"..." เธอช้อนตามองเขาช้า ๆ พลันแววตาของผู้เป็นสามีก็ดุดันแน่วนิ่ง
"ถ้าฉันไม่อนุญาต... ใครก็ไม่มีสิทธิ์"
มือสากไล้ลูบแก้มของเธอก่อนจะเลื่อนมาที่ริมฝีปากและกดบดคลึงมันเบา ๆ รอยยิ้มแย้มขึ้นอ
