รางวัลปลอบใจ
1528 คำ
ผ่านมาสามวันแล้วที่พิจิกาตัดขาดจากปรัชญา เขาทั้งโทรหา ส่งข้อความหาและไปดักรอที่บ้านก่อนเธอมาทำงานทุกเช้า แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมยกโทษให้ เพราะถ้าเธอให้อภัยเขากรวีร์ก็ต้องเสียทั้งตัวเสียทั้งใจ ภายนอกเธออาจจะดูเข้มแข็งแต่ข้างในยังคงเจ็บปวด เพราะชายหนุ่มเป็นรักแรกของเธอ ทั้งคู่คบกันตั้งแต่เธอเรียนอยู่ปวส.2 เขาเป็นผู้ชายที่ปากหวานช่างเอาอกเอาใจมันเลยทำให้คนไม่เคยมีแฟนอย่างพิจิกาเปิดใจรับและตกลงคบกับเขาได้อย่างไม่ยาก
“ขอบคุณนะถ้ามีแบบใหม่เข้ามาพี่จะลงในเพจและไลน์กลุ่มนะคะ พอดีว่าอีกสองวันห้างจะปรับปรุงโซนพลาซ่าสามวัน ถ้าน้องการเสื้อผ้าหรืออยากได้อะไรก็ไลน์บอกพี่ได้นะคะ เดี๋ยวพี่ให้คนไปส่งค่ะ” เสียงหวานบอกกับลูกค้าซึ่งเป็นนักศึกษาที่มาอุดหนุนเธอเป็นประจำ
“ค่ะ พี่ผิง หนูไปก่อนนะคะ”
พอลูกค้าออกแล้วใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไปจนคนที่นั่งสังเกตอยู่เดินมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ผิง พี่ว่าสองสามวันมานี้ผิงดูแปลกๆ นะ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ญาดาอดถามเพื่อนรุ่นน้องร้านติดกันไม่ได้
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่เหนื่อยๆ”
“อดทนอีกนิดเดี๋ยวเราก็ได้หยุดกันสามวันเลยนะ ผิงจะไปเที่ยวไหนไม่ละ”
“คงไม่ไปไหนหรอกค่ะพี่ญา เศรษฐกิจแบบนี้ผิงว่านอนอยู่บ้านดีที่สุดค่ะ”
“นั้นสินะ สำหรับพวกเราแล้วการปิดร้านมันไม่ดีเลย”
“ผิงได้ยินว่าเขาจะลดค่าเช่าให้เราร้านละ 1500 นะคะ ไม่รู้จริงไหม”
“พี่ก็ได้ยินมานะ” พี่ช้างเจ้าของร้านขายเสื้อยืดและกางเกงยีนที่อยู่ติดๆ กันพูดขึ้น
“เขาแค่ได้กำไรน้อยลง แต่ไม่ได้เสียอะไรเลย พี่อยากจะเป็นแฟนเจ้าของห้างจัง”
“ญาดา ไปนอนก่อนไหม”
“ญาไม่ง่วงทำไมต้องไปนอนด้วยล่ะพี่ช้าง”
“ก็จะได้ฝันไง เจ้าของห้างที่ไหนจะมามองคนอย่างเราพวกเขาก็สนแต่คนรวยด้วยกันเท่านั้นแหละ”
“เรามาเกิดไม่รวยบ้างก็ให้มันรู้ไป คอยดูนะถ้างวดนี้ญาถูกรางวัลที่หนึ่งญาจะเช่าพื้นที่เพิ่มให้เยอะกว่าเดิมเลย” ญาดาพูดพลางยิ้มอย่างมีความหวัง
“พี่ญาคะ ถ้าพี่ญาถูกรางวัลที่หนึ่งพี่ญายังจะมาขายของอีกเหรอคะ”
“ขายสิ แต่ไม่ขายเองนะ พี่จะจ้างคนขายส่วนพี่ก็เป็นคุณนายรอนับตังอย่างเดียว”
“รีบไปนอนก่อนไหมญา” พี่ช้างเอ่ยแซวอีกครั้ง ก่อนที่สามคนจะหัวเราะพร้อมกันเพราะเรื่องที่พูดนั้นมันแทบไม่เกิดขึ้นเลย
“แล้วที่เขาบอกว่ามีรางวัลให้ไปพักผ่อนล่ะ ประกาศผลหรือยังว่าใครได้”
“ยังเลยค่ะพี่ญา ในไลน์กลุ่มลูกค้าโซนพลาซ่ายังไม่มีใครพูดถึงเลยค่ะ”
“ถ้าเราได้ไปก็คงดีนะ เพราะนอกจากที่พักฟรี ค่าเดินทางฟรีแล้วยังได้ Pocket Money ด้วยนะ พี่อยากไปภูเก็ต”
“นั่นสิผิงก็อยากไปเผื่อจะได้เจอหนุ่มๆ กับเขาบ้าง”
“ลืมอะไรไปหรือเปล่าจ๊ะ ตัวเองมีแฟนแล้วนะน้องผิง”
“นั่นมันอดีตค่ะ ตอนนี้ผิงโสดสนิท”
“ล้อพี่เล่นใช่ไหม” ญาดาไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเพราะเธอรู้มาว่าพิจิกากับแฟนนั้นคบกันกันมานานถึงสี่ปี
“ไม่หรอกค่ะ ผิงเลิกกับแฟนแล้วจริงๆ ค่ะ”
“พี่จะไม่ถามว่าเลิกเพราะอะไร แต่พี่ขออวยพรให้ผิงเจอคนที่ดีกว่าหล่อกว่ารวยกว่าแซบกว่า ถ้าได้ดีแล้วก็อย่าลืมพี่นะคะ”
“สาธุค่ะพี่ญา แต่คนเพอร์เฟกต์แบบนั้นจะเหลือมาถึงพวกเราเหรอคะ เราไม่ใช่ซินเดอเรลล่านะคะ”
“ใครจะไปรู้ล่ะคะ บางที่ฟ้าอาจจะประทานคนแบบนั้นมาให้น้องผิงก็ได้”
“ถ้ามีจริงก็ดีสิคะ ผิงคงต้องรีบไปนอนอย่างที่พี่ช้างบอกก่อนไหมคะพี่ญา” พิจิกาหัวเราะ เพราะคนแบบนั้นกับเธอคงไม่มีทางโคจรมาพบกันแน่ๆ
พอใกล้เวลาห้างปิดคุณศิริภาก็เดินมาแจ้งข่าวดีกับคนที่ได้ตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวภูเก็ตซึ่งมีด้วยกันถึงสิบที่นั่ง พิจิกาและญาดาต่างพากันลุ้นว่าตัวเองจะเป็นคนโชคดีไหม แต่ดูเหมือนช่วงนี้โชคจะไม่เข้าข้างเธอเลยสักนิด
“เอาล่ะ อย่าเพิ่งเสียใจไปเลย ไม่ได้มีแค่ตั๋วไปภูเก็ตสักหน่อย ยังมีที่พักฟรีที่เสม็ดกับ Pocket Money อีกหนึ่งรางวัลนะ แล้วบ้านพักที่นี่หลังใหญ่คนที่ได้รางวัลนี้จะชวนใครไปด้วยก็ได้ ไม่ว่าเป็นเพื่อน ครอบครัวหรือคนรัก พาไปได้ไม่อั้นเลยนะ”
“ทำไมที่เสม็ดมีแค่รางวัลเดียวเองล่ะคะ น่าจะให้เยอะกว่านี้หน่อย” น้องร้านขายอุปกรณ์มือถือท้วงขึ้น
“หรือว่าพวกเธอจะไม่เอา งั้นพี่เอาละ”
“เอาสิคะพี่สิพวกเราก็แค่ล้อเล่นเอง”
“เอาล่ะ คนที่ได้ไปเสม็ดก็คือพิจิกาจ้า ยินดีด้วยนะ ถ้าไม่รู้จะพาใครไปก็มาชวนพี่ได้นะคะน้องผิง” ศิริภายิ้มให้กับหญิงสาวก่อนที่จะขอตัวกลับไปเพราะใกล้ถึงเวลาเลิกงานของเธอแล้ว
คนอื่นๆ ก็ต่างแยกย้ายกันไปเก็บร้านของตัวเองเพราะเวลาใกล้ห้างปิดแบบนี้ลูกค้าไม่ค่อยมีเท่าไหร่
“พี่ญาไปกับผิงนะเดี๋ยวชวนแม่อีกคน”
“ได้สิ พักฟรีแบบนี้ใครๆ ก็ชอบ เหลือเวลาเตรียมตัวอีกสองวันพี่ว่าเราไปซื้อชุดว่ายน้ำกันไหม”
“ได้ค่ะ ผิงจะเอาแบบเซ็กซี่สุดๆ ไปเลย หวังว่าคงไม่เจอคนรู้จักที่นั่นน่ะ”
“พี่ว่าไม่เจอหรอก มันเป็นวันพุธ พฤหัส คนอื่นเขาคงไม่เที่ยวกันหรอก สงสัยงานนี้คงได้ฝรั่งมาสักคนสองคน”
“ตื่นเต้นจังค่ะ ผิงไม่ได้ไปเที่ยวแบบนี้นานแล้ว”
“ผิงได้ที่พักและอาหารฟรีถึงสองคืนสามวัน สงสัยว่ากลับมาจากเที่ยวคงมีแรงทำงานเยอะเลยนะ ถือเป็นการชาร์จแบตไปในตัว”
“นั้นสิคะ ถึงแม้ไม่ได้ไปภูเก็ตแต่ได้รางวัลปลอบใจก็ยังดีนะคะสงสัยดวงผิงกำลังมา”
“ต่อไปนี้อาจมีเรื่องดีๆ เข้ามาอีกเรื่อยๆ ก็ได้นะผิง”
“ผิงก็หวังอย่านั้นค่ะ พี่ญา ชวนแม่พี่ได้ด้วยกันเลยไหมคะ แม่ผิงจะได้มีเพื่อนคุยด้วย”
“พี่ขอถามแม่ก่อนนะ ไม่รู้ท่านจะยอมไปหรือเปล่า”
“ค่ะ พี่ญา”
พิจิกาบอกข่าวดีกับมารดาในเช้าวันต่อมา เพราะเมื่อคืนตอนกลับมาถึงบ้านมารดาของเธอก็เข้านอนแล้วเหมือนกันทุกวัน
“แม่คงไปกับผิงไม่ได้นะ”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ หรือแม่กลัวจะขาดรายได้ ไม่ต้องห่วงนะคะ นอกจากเราจะได้เที่ยวฟรีแล้ว ผิงยังได้เงินติดกระเป๋าอีกตั้งสามพันนะคะแม่”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก พอดีแม่นัดกับป้าๆ ที่ขายของหน้าโรงเรียนไว้แล้ว พวกเราไปทำบุญแล้วก็เที่ยวกันทางเหนือจ้ะ”
“แล้วป้าๆ เขาไม่ขายของกันเหรอคะแม่ ปกติหนูไม่เคยเห็นจะหยุดกันเลย”
“ก็ช่วงนี้เป็นช่วงสอบไงล่ะ เด็กสลับกันมาสอบ และเลิกสอบตั้งแต่บ่ายสอง พวกเขาก็เลยรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือกันน่ะ”
“เหรอคะ แต่ผิงอยากให้แม่ไปด้วยนี่คะ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วนะคะแม่”
“เอาไว้โอกาสหน้าก็ยังมีนี่ลูก”
“งั้นผิงให้ที่พักพี่ญาไปนะคะ”
“ทำไมล่ะ แม่ว่านหนูไปเที่ยวพักผ่อนให้สบายใจเถอะนะ เอาทุกอย่างไปทิ้งทะเล แล้วกลับมาจะได้เจอแต่สิ่งดีๆ”
หญิงสาวเล่าเรื่องที่เธอกับแฟนหนุ่มเลิกกันให้มารดาฟัง ปัทมารู้สึกเห็นใจลูกสาวมากเพราะพิจิกากันแฟนหนุ่มคบกันมานานจนถึงขั้นวางแผนที่จะแต่งงานกันในปีหน้า แต่ก็นับว่ายังโชคดีที่จับได้เสียก่อนว่าเขากับเพื่อนรักของลูกสาวแอบคบหากับลับหลัง
“ดีเหมือนกันค่ะแม่ ผิงจะเอาทุกอย่างไปทิ้งที่นั่น ไปเริ่มต้นใหม่บางทีผิงอาจจะเจอหนุ่มหล่อๆ รวยๆ ก็ได้นะคะแม่”
“ไม่ต้องถึงกับหล่อรวยหรอกนะผิง แม่ขอแค่เขารักลูกสาวแม่จริงๆ ก็พอ”
“นั้นสิคะ ผิงขอแค่คนที่รักผิงก็พอ”
- ผู้เขียน
