พิจิกาเดินออกมาจากประตูด้านหน้ายังไม่ทันจะเดินไปยังป้ายรถเมล์ก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาขวาง ก่อนที่หน้าต่างฝั่งคนนั่งจะเปิดออก หญิงสาวเห็นหน้าคนขับก็มองอย่างไม่เข้าใจ
“ผิงขึ้นรถ” เสียงเขาตะโกนสั่ง
“ไม่ค่ะ”
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
“แต่ผิงไม่มี”
“จะมีหรือมีก็ขึ้นรถมาก่อน เห็นไม่ล่ะว่าด้านหลังรถกำลังติด หรือจะให้ผมลงไปลากคุณขึ้นมา คนอื่นจะได้เห็นว่าคุณนั่งรถไปกับผม จะเอาแบบนั้นไหมล่ะ”
นับว่าคำขู่ของเขาได้ผล เพราะพิจิการีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว
พีราวัชรมองคนที่นั่งหน้าบึ้งแล้วก็เริ่มชวนคุย
“ทำงานอาทิตย์แรกเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ”
“มีปัญหาอะไรไหม ถามผมได้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า ทำไมไม่ยิ้มเลย ผมไลน์ก็ไม่อ่าน หรือโกรธเรื่องที่คุณได้เข้าทำงาน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมนะ”
“เปล่าค่ะ ผิงไม่ได้โกรธอะไร เรื่องงานผิงรู้แล้ว”
“ไม่โกรธแล้วทำไมเอาแต่ทำหน้าบึ้
