หลังจากส่งพิจิกาที่บ้านของเธอแล้วพีราวัชรก็กลับมายังคอนโดมิเนียมของตนเองซึ่งปกติแล้วคืนวันศุกร์เขามักจะออกไปดื่มที่บาร์ของเพื่อน แต่หลายวันมานี้เขารู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปนั่งดื่ม และเมื่อคิดถึงคนที่เพิ่งลงจากรถไปก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากขึ้น พิจิกาบอกเขาว่าอยากให้เขาลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ให้เขาปฏิบัติกับเธอเหมือนพนักงานคนหนึ่งซึ่งเขาไม่ได้รับปากเพราะคิดว่าตนเองทำแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ
เพราะที่ผ่านมาเขาพยายามที่จะมองเธอเป็นพนักงานคนหนึ่ง แต่พอเธออยู่ใกล้ทีไรภาพความทรงจำแห่งความสุขก็กลับมาทุกครั้ง เขาคิดว่าเรื่องนี้จะปล่อยผ่านไม่ได้ เพราะเธอทำให้เขาไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เธอเข้ามาทีไรเขาก็ใจเต้นแรงต้องทำหน้านิ่งทั้งที่ใจจริงอยากจะดึงเข้ากอดให้หายคิดถึง
ที่ผ่านมาพีราวัชรไม่เคยเป็นสมภารกินไก่วัดมาก่อน แต่ครั้งนี้ไก่วัดทั้งขาวทั้งน่ากินมีหรือเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ
บ่ายวันเสาร์พีราวัชรจึงโท
