คนสวยของไบรท์
1319 คำ
"เลิกกับมันได้จริงๆ งั้นเหรอ?"
หลังจากที่นั่งฟังยิ้มเล่าถึงสาเหตุของการเลิกรากับแฟนหนุ่มคนนั้น ประโยคแรกที่เธอเอ่ยถาม ทำเอายิ้มถึงกับนิ่งไป ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ หวังดีกับเธอ? แต่ทำไมเเววตาถึงไม่สื่อแบบนั้นนะ ไม่รู้สิ...เธอคงคิดไปเอง
"ใช่"
"แต่แกรักมันมากไม่ใช่เหรอ? แล้วอีกอย่างมั่นใจได้ยังไงว่าผู้ชายคนนั้นจะดีกว่า"
"เจอกันแค่สองวัน ไปสนิทกับเขาขนาดนั้นเร็วไปหรือเปล่า"
"อะ เอ่อ...แต่ไบรท์เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะ ถึงภายนอกจะ จะ..."
ยิ้มเอ่ยติดๆ ขัดๆ เธอพยายามอธิบายและแก้ต่างให้ชายหนุ่มอีกคนโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่เธอไม่อยากให้คนมองเขาแค่ภายนอกเหมือนเธอในตอนเเรกก็เท่านั้น แต่ดูท่าเพื่อนเธอก็คงไม่เชื่อจริงๆ นั่นแหละ
"บอกหลายครั้งแล้วนะยิ้ม แกควรหัดใช้ความคิดให้มากกว่านี้ ไม่ใช่เชื่อคนไปทั่ว ใจง่ายไปหรือเปล่า"
"........."
ยิ้มถึงกับพูดไม่ออก แทนที่ผู้เป็นเพื่อนจะเห็นด้วยกับเธอที่หลุดพ้นจากรักครั้งเก่าเเสนจะห่วยแตกนั่น แต่เหมือนกับว่าเชอรี่นั้นไม่พอใจในการเลิกราของเธอเเละเขาซะอย่างนั้น
เธอไม่ได้เลือกเองซะหน่อย เขาต่างหากที่บีบให้เธอไม่เหลือตัวเลือก!
"ยิ้มไม่ได้ใจง่าย แต่ยิ้มฉลาดเลือกต่างหาก"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง ตามด้วยมือหนาที่เข้ามาโอบไหล่เธอที่นั่งอยู่บนโซฟา เมื่อโดนสัมผัสหญิงสาวก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปสบตากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง
เเขนแกร่งข้างหนึ่งวางพาดบนโซฟา ส่วนอีกข้างจากโอบไหล่ก็เปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคอ ราวกับคนเป็นแฟนกัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ส่งผ่านบางสิ่งมาคล้ายกับเธอจะเข้าใจความหมาย จึงทำเพียงนั่งเงียบ รอเวลาที่จะเออออเห็นด้วยไปกับเขา
"อะ เอ่อ..." เพื่อนเธอคนนั้นถึงกับเอ่ยอึกอัก เนื่องจากการมาแบบกระทันหันของหนุ่มหล่ออีกคนที่เป็นผู้ถูกพาดพิงก่อนหน้านี้
"ไบรท์นั่งก่อนสิ"
เมื่อรู้สึกถึงบรรรยากาศน่าอึดอัด ยิ้มจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง และเรียกให้ชายหนุ่มเดินมานั่งทันที เธอก็ไม่มีความสามารถในการแก้ไขสถานการณ์มากนักหรอก แต่ตอนนี้คำพูดไหนหรืออะไรที่พอทำได้ก็ควรทำไปก่อน หลีกเลี่ยงสถานการณ์ตึงเครียด คนหนึ่งก็เพื่อน ส่วนอีกคนก็...
"ครับ" ไบรท์พยักหน้าตอบรับ
ก่อนที่จะเดินอ้อมโซฟา และทิ้งตัวนั่งเบียดข้างกายของสาวเจ้าด้วยท่าทีสนิทชิดเชื้อ เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะเขากำลังปกป้องยิ้ม และกวนประสาทใครบางคนที่นั่งกระดกเหล้าแอบมองมาที่พวกเขาอยู่ มันคิดว่าเขาไม่รู้หรือไง? ชั่วเเล้วเสือกโง่อีกต่างหาก!
"นี่เพื่อนเรา เชอรี่ตอนอยู่มหาลัยยังไม่ทันได้แนะนำให้รู้จักเลย"
"อื้อ"
เมื่อรับแก้วเครื่องดื่มมาจากพนักงานเสิร์ฟแล้ว ไบรท์เพียงแค่ตอบกลับสั้นๆ เท่านั้น ส่วนเพื่อนสาวสุดแซ่บของเธอคนนั้น เมื่อรับแก้วเหล้ามาเเล้ว ใบหน้าจากที่บึ้งตึงใส่ยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวาน เธอยื่นแก้วเครื่องดื่มหมายจะชนแก้วเพื่อผูกมิตรกับลูกครึ่งสุดหล่อคนนี้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด!
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไบรท์"
".........."
มือที่ถือแก้วไว้ ก็ยังคงค้างรอเก้อไว้อย่างนั้น เขาเบนสายตามาที่ยิ้มโดยไม่มีท่าทีสนใจเธอผู้นั้นเลยสักนิดเดียว ทำเอาอีกคนหน้าแห้งไปในทันที เป็นการเสียมารยาทก็จริง แต่สำหรับเขาคนที่ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทต่อหน้าใครๆ ถือเป็นเรื่องปกติ เขาไม่ใช่คนดี แต่ก็ใช่ว่าจะเลวไปซะหมด แค่เลือกปฏิบัติให้ถูกคนก็เท่านั้น
"เอ่อ...ไบรท์เขาพูดไม่ค่อยเก่งน่ะ เข้ากับคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ด้วย แหะๆ "
เธอทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ ให้กับเชอรี่ที่นั่งตรงข้าม ซึ่งก็ทำหน้าไม่ต่างจากเธอสักเท่าไร บรรยากาศโดยรอบเริ่มอึดอัดจนหายใจลำบาก เสียงเพลงเเสงไฟที่ชวนสนุกสนานกลับไม่มีผลเลยสักนิด
"ไม่เป็นไร" เชอรี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะหันไปยกแก้วเหล้าในมือทันที และเบี่ยงหน้าไปมองบริเวณโดยรอบแทน
"ทำไมไม่คุยกับรี่หน่อย" เธอหันไปกระซิบคนตัวโตที่เอาแต่เบียดตัวชิดเธอจนแทบจะสิงร่างอยู่แล้ว แถมเขายังมองเธออยู่ตลอดเวลา จนเธอเริ่มไม่สบอารมณ์!
"ยิ้มสวยอ่ะ" เขาพูดพลางอมยิ้ม ซึ่งประโยคที่เอ่ยออกมานั้น กำลังโดนอีกคนเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดเช่นกัน
"คุยคนละเรื่องเเล้ว" ยิ้มทำหน้างออย่างคนไม่ได้ดั่งใจ
"สนุกพอหรือยัง เรากลับห้องกันไหม?"
"เป็นอะไรไปเนี่ย!"
"อยากกลับไปนอนกอดยิ้มแล้วอ่ะ กลับเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่"
แม้น้ำเสียงจะฟังดูออดอ้อนออเซาะจนคนตัวเล็กขนกายรวมตัวกันลุกฮือ แต่สายตาที่มองมากับดูจริงจังจนเธอต้องรีบพยักหน้าทันทีอย่างรู้ความ
ทั้งๆ ที่เขาพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ แต่เธอไม่แน่ใจว่าเขามีเรื่องอะไร หรือกำลังจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งเดียวที่ทำได้คือเชื่อคนตรงหน้า ใช่แล้ว...เธอไว้ใจเขา แม้จะรู้จักเขาได้ไม่นานนัก แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนว่าเธอนั้นคุ้นเคยกับเขามาก่อน
"ได้สิๆ ยิ้มกลับก่อนนะรี่ เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้นะ"
"ได้" อีกคนตอบกลับเหมือนกับไม่ค่อยพอใจนัก
"อยู่กับมันสองวัน ก็รักกันปานจะกลืนกินงั้นเหรอ ตลกว่ะ"
คิดไว้ไม่มีผิด...ไม่อย่างนั้นไบรท์คงไม่ชวนเธอกลับ เพราะเขาคาดเดาได้นี่เอง เดาได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะเข้ามาหาเรื่องเธอกับเขาสินะ
"ยิ้ม จำที่ไบรท์สอนตอนนั่งรถมาได้ไหม"
เขาไม่สนใจชายหนุ่มอีกคนที่เมาหนักจนเดินเซเเละมองด้วยสายตาหาเรื่องเลยสักนิด เเบบมันเนี่ยนะเหรอ? เท้าเขี่ยทีเดียวก็ล้มคว่ำคะมำหงายแล้ว แต่ที่เขาไม่อยากทำเพราะอยากฝึกวิชาให้คนตัวเล็กรู้จักรับมือเองก็เท่านั้น
"อื้อๆ" เธอพยักหน้าตอบ ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้เป็นรักครั้งเก่า
"ใช่ รักกันมากเลย"
"ยิ้ม!"กรามหนาขบเข้าหากันเเน่น กันต์ตอนนี้แยกไม่ออกเลยว่าเมา โกรธ หรือหึงหวงเธอคนนี้กันแน่
"มีอะไรงั้นเหรอ? เรียกอยู่นั่น"
"นี่ทุกวันนี้มึงกล้าพูดกับกูแบบนี้เเล้วเหรอห๊ะ!"
"แล้วมันจะทำไม ห๊ะ ทำไม!"
ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าพร้อมกับทำหน้าตายียวนกวนประสาทแบบที่เธอไม่เคยทำมาก่อน สร้างความแปลกใจและไม่พอใจให้กับอีกคนเป็นอย่างมาก
"มึงอย่ามาขึ้นเสียงกับกูนะยิ้ม "
"ทำไมกูจะทำไม่ได้ มึงวิเศษมาจากไหน?"
"......." คนที่เมาหน้าแดงถึงกับต้องนิ่งค้าง เขาไม่เคยเห็นยิ้มเป็นแบบนี้มาก่อน และยิ่งไม่คิด!
"หน้าก็ไม่ได้เหมือนพ่อกูนี่ อยู่ดีๆ มาขึ้นมึงกู ตะโกนใส่กันแบบนี้ จะให้กูไหว้รับหรือไง?"
- ผู้เขียน
