เลือกปฏิบัติ
1323 คำ
"มาแล้วเหรอ? ไอ้ฝรั่งเซินเจิ้น "
เสียงทักทายจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุดของโซฟากว้าง หนุ่มหล่อหน้าใส ขาวตี๋ตามแบบฉบับเชื้อสายจีน อย่าง "โซล"เขาสวมเพียงเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงขาสามส่วนสีเทาแลดูสบายๆ ดูไม่ออกเลยว่าเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนรายใหญ่ของสถานที่แห่งนี้
มองเผินๆ ก็เป็นเพียงหนุ่มนักศึกษาทั่วไป ร่าเริง ยิ้มเก่ง มีความเป็นผู้นำสูง ดูเป็นมิจ หมายถึง มิจฉาชีพต่างหากล่ะ…มันนี่แหละร้ายลึกตัวพ่อ
"อือ" ไบรท์เพียงตอบกลับสั้นๆ
"พูดกับกูเยอะๆ ให้เหมือนกับตอนอยู่กับเป่าเป้ยมึงหน่อยสิครับ"
"พูดไทยคำจีนคำ พ่อมึงเป็นคนจีนเหรอ?"
น้ำเสียงดุดันจากหนุ่มอีกคนที่นั่งทำหน้าทมึนกระดกเหล้าราวกับเทลงชักโครกอยู่นั้น หนึ่งในสมาชิก "ฉิบหายเเก๊ง" ที่โซลเป็นผู้สรรหาตั้งชื่อนี้ เพราะเวลาพวกเขาไปไหนพร้อมกันทีไรฉิบหายตลอด
นี่เเหละหนา...คบเพื่อนพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตก็คุยกับเขาไม่รู้เรื่อง ไอ้เราก็ชั่วเงียบซะด้วยสิ...โซลพึมพำในใจ ยิ่งหันไปมองเพื่อนแต่ละคนยิ่งท้อแท้ โดยเฉพาะคนที่สวนป๊าบเขาเข้าให้เมื่อก่อนหน้านี้
นั่นก็เพราะไอ้นี่เป็นคนที่อารมณ์ร้อน และปากร้ายที่สุดในกลุ่ม ซึ่งก็คือ "มังกร" มังกรผงาดฟ้าค้ำนรก ใครอยู่กับมันถือว่าชะตาขาด เพราะคนแบบนี้ ยมบาลยังไม่กล้ารับตัวมันเลย สงสัยกลัวจะไปก่อความวุ่นวายให้นรกภูมิละมั้ง…
"พ่อกูเป็นลูกครึ่งจีนครับ ไอ้ฉิบหาย"
"มิน่า กูนึกว่าหลับตาคุยกับกูอยู่"
"พ่อ_! เดี๋ยวกูเตะปากแตก"
ไม่ว่าเปล่า… โซลยกขาขึ้นหมายจะถีบปากของคู่กัดอีกคนอย่างจริงจัง เพื่อนคนหนึ่งก็ปากแซ่บยิ่งกว่าอะไรดี ส่วนอีกคนก็ฝรั่งปลอม บางวันนั่งกินส้มตำเงียบๆ คนเดียว สักพักก็ไปสัก สักอยู่นั่น สักจนจำไม่ได้ว่ามีลายไหนบ้างแล้วมั้งนั่น
"พอ" หนุ่มลูกครึ่งหน้าฝรั่งเดินเข้ามาพลางเอ่ยสั้นๆ
ใบหน้าเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม นี่คือหน้าปกติเวลาเขาอยู่กับคนอื่น ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ เขาก็จะปฏิบัติแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว แต่ที่พิเศษก็คงจะเป็นตอนอยู่กับยิ้ม แน่นอน...คนอื่นจะเทียบเธอได้ยังไง ถูกไหม?
"แหม๋ๆ พูดกับเพื่อนทำอย่างกับกลัวดอกพิกุลร่วงอย่างนั้นแหละ ที่กับสาวละก็ ร่ายยาวเป็นบทสวดเลยนะมึง"
"มึงรู้?"
"รู้สิวะ กูมันระดับกล้องวงจรปิดเคลื่อนที่เว้ย มีอะไรที่ลอดผ่านสายตาอันเฉียบแหลมของกูบ้างว่ะ" หนุ่มตี๋ประจำกลุ่มกอดอก พูดยกยอตนเองอย่างมั่นใจ
"........."
"มึงเล่าเลยไอ้ไบรท์ ใช่คนที่มึงบอกป่ะ?" หนุ่มตี๋เอียงคอถามอย่างคนอยากรู้อยากเห็น
"อืม"
"เชรด! อะไรทำให้มึงกล้าเขาใกล้เธอวะ"
เพราะอะไรถึงถามเเบบนั้นน่ะเหรอ เพราะเขารู้ทุกอย่างว่าเพื่อนหน้านิ่งของเขามันแอบทำอะไร และเพราะนิสัยบางอย่างของมันที่มักจะไม่กล้าแสดงออก ทำให้มันยังคงเป็นมันที่เหมือนคนไม่สนใจสิ่งใด มีแค่เรื่องนั้นแหละมั้ง ที่ทำให้มันเกิดสนโลกขึ้นมา
แต่จะเพราะอะไรถึงทำให้คนแบบไอ้ไบรท์ก้าวย่างออกมาได้นะ ชักอยากจะรู้แล้วสิ...
"แฟนเก่า"
"แฟนเก่าใครวะ?"
"มึงจะถามมันทำไมนักหนาวะ"
เสียงตะโกนทักจากชายหนุ่มที่เอาแต่ยกแก้วเหล้ากระดกแก้วแล้วแก้วเล่า โดยไม่มีท่าทีจะเมาเลยสักนิด (เอาเลยเพื่อน...กว่าจะมีเมียมึงก็ตับเเข็งตายก่อน ดีแล้ว) จะได้ไม่มีใครชะตาขาดสะบั้นได้มันเป็นผัว
"มึงไม่อยากรู้ไง?"
"อยาก" เอาเป็นว่าพอๆ กัน
"แฟนเก่าเธอ"
"มันทำไมวะ"
"มันยกยิ้มให้กู" ไบรท์ตอบกลับเสียงนิ่ง
"ยกให้หรือมึงไปแย่งมา เอาดีๆ " โซลคล้ายเอ่ยทีเล่นทีจริง
"สัส" สั้นๆ แต่ได้ใจความ นั่นเพราะเขาไม่อยากเสวนาต่อนั่นเอง
"อ๊ะๆ กูไม่กวนแล้ว เอาแบบจริงๆ จังๆ "
"ขี้เกียจพูด" ไม่เพียงแต่เอ่ยเสียงเเข็ง ใบหน้าเขายังคงนิ่งเฉยราวกับถูกฉาบด้วยน้ำเเข็งเป็นกระสอบ เขาไม่คิดจะทำหน้าให้มันเหมือนคนทั่วไปเลยสินะ
"แหม๋ๆ ดูทำหน้า มึงช่วยทำให้เหมือนตอนอยู่กับสาวมึงหน่อยสิวะ ใช่ไหมไอ้มังสวิรัติ"
"คว_!" ชายหนุ่มที่ถูกสะกิดให้มาเป็นผู้ร่วมอุดมการณ์ สวนกลับทันควัน!
"ใหญ่ ขอบคุณมาก"
คิดว่าพ่อโซลสุดหล่อแบบเขาจะหวาดหวั่นกับคำด่าของมันหรือไง มันก็ใช้แค่คำเก่าๆ วนเวียนอยู่นั่น เก่งแค่ใช้อารมณ์ กับปากไม่ดีไปวันๆ นั่นแหละน่า นี่! ฉลาดพูดต้องเขาเท่านั้น
"กูไปก่อนนะ"
"อ้าวๆ มึงจะรีบไปไหน ยังไม่ตอบพวกกูเลย" โซลรีบร้องห้ามคนที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง จู่ๆ ก็ลุกพรวดพราดจะเดินออกจากห้องไป
"มึงรู้อยู่แล้ว ถามเพื่อ?"
" ง่ายๆ เลยนะ มันบอกว่ามึงเสือก!"
มังกรที่งานอดิเรกคือการจิกกัดเพื่อนหน้าตี๋อยู่แล้ว ก็เอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ที่เรียบเฉย มือก็ยังคงจับแก้วเหล้ากระดกลงคออย่างไม่ขาด
"มึงมาต่อยกับกูเลยไหมไอ้กร วอนหลายรอบละ "
"อะ ได้นะ ไม่ติด"
เพี๊ยะ! เร็วเท่าความคิด เพียงอีกคนพูดจบประโยค ฝ่ามือของชายผู้ถูกท้าก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าข้างหนึ่งของคนที่เอาแต่ดื่ม จนตาสว่างจ้า!
" เปิดก่อนได้เปรียบ ว๊ายๆ " โซลทำท่าล้อเลียนจนน่าหมั่นไส้
"มึงตาย!"
ตุบ! ตับ! ๆ ๆ ๆ ตามด้วยสงครามหมัด และฝ่าเท้าจากทางด้านหลัง
"เฮ้อ~~" ไบร์ทถึงกับถอนหายใจอย่างปลงตก หวังว่ามันต้องมีสักวันที่เพื่อนเขาจะหายเป็นปกตินะ...
"ยิ้ม แกใช่ป่ะ?"
เสียงแหลมเอ่ยทักหญิงสาวที่เต้นจนหัวสั่นหัวคลอน จะสนุกอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ ตอนแรกเธอก็จะเดินผ่านแล้ว แต่เพราะดูคุ้นตาเธอคนนี้มากจึงเอ่ยทัก
"หา? อ้าว เชอรี่ " เสียงเรียกนั้นทำให้เธอที่เต้นจนหอบ หยุดชะงัก พอหันกลับมาอีกทีก็เจอเข้ากับเพื่อนอีกคนที่มาเที่ยวเช่นเดียวกัน
"แกมาที่นี่ได้ไงยิ้ม แกมากับใคร!"
"อะไรนะ ไม่ค่อยได้ยิน"
เพราะเสียงเพลงด้านหน้าเวทีที่ดังกระหึ่ม จนต้องตะโกนคุยกัน หญิงสาวตัวเล็กที่ใบหน้าสวยสะบัดเริ่มหรี่ตาเงี่ยหูฟัง แต่กลับได้ยินไม่ชัดเช่นเดิม เพื่อนสาวที่เเต่งตัวจัดเต็มเซ็กซี่แบบตัวแม่อย่างเชอรี่ถึงกับต้องเข้ามาลากตัวเธอให้ออกไปคุยกันอีกมุมหนึ่ง
"แกมากับใคร แล้วแต่งตัวอะไรแบบนี้"
"มากับไบรท์ แล้วชุดนี้เขาก็เลือกให้"
หญิงสาวตัวเล็กทำหน้าหงอยลงเล็กน้อย เธอไม่ได้เมาจนฟังอะไรไม่รู้เรื่อง ถามตอบได้ปกติ แค่เมื่อกี้เธอปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงดนตรีก็เท่านั้น เธอกำลังสนุกเชียว แต่ตัดมาตอนนี้พอเห็นเพื่อนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอก็เกิดอาการประหม่า และหมดสนุกไปในทันที
"มากับคนอื่นได้ยังไง รู้ไหมว่ากันต์มันโมโหจะเป็นจะตายแค่ไหน"
เหอะ...โมโหงั้นเหรอ? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นกันเล่า เขาเลือกเองไม่ใช่หรือไง เลือกที่จะผลักไสเธอให้คนอื่นตั้งแต่แรกแล้วนี่!
"เราเลิกกันแล้ว"
"เลิกกันจริงจังหรือเปล่า ไม่ใช่มันขู่แกเล่นหรอกเหรอ?"
- ผู้เขียน
