ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่คิมหันต์นั่งคุกเข่าอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงหน้าพ่อกับแม่ของณิริน แต่ก็คงจะนานพอที่น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขาจะไหลออกมาเป็นทาง เพราะคำพูดของกองทัพที่พูดก่อนหน้านี้ และตอนนี้ก็ยังคงพูดอยู่
“ลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ นายไม่ต้องมานั่งร้องไห้สำนึกผิดกับพวกเราสองคน เพราะมันไม่ได้ประโยชน์อะไร แต่คนที่นายควรไปนั่งร้องไห้ตรงหน้าคือยัยณิ ผู้หญิงที่กำลังจะเป็นแม่ของลูกนาย”
กองทัพพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหน็ดเหนื่อยไม่ต่างกัน นั่นเป็นเพราะว่าต่อให้ดุด่าไปเท่าไหร่สุดท้ายลูกสาวก็คือเมียของเด็กที่นั่งอยู่ตรงนี้ไหนจะหลานที่กำลังจะออกมาอีก
“ผมหมดปัญญาที่จะตามหาณิรินแล้วครับ ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่จะกรุณาแค่บอกผมว่าตอนนี้น้องอยู่ที่ไหนก็พอครับ” คิมหันต์เงยหน้าขึ้นมา และบอกออกไปตามสิ่งที่เขาคิดเพราะถ้าไม่รู้ที่อยู่ของณิรินเขาก็หมดปัญญาจริง ๆ
“ทำไมไม่ไปถามเจ้าคินเพื่อนของนายล่ะ”
