สี่ปีต่อมา
“แม่ครับผมอยากกินติมครับแม่” เสียงเรียกของลูกชายที่ร้องเรียกทำเอาฉันหันไปมองเด็กชายที่ยืนตาแป๋วมองและยิ้มแฉ่งเห็นฟันขาวสะอาดไม่กี่ซี่
“ว่าแต่วันนี้กินไปหรือยังครับ ถ้ากินแล้วแม่ไม่ให้กินแล้วนะ เพราะว่าเราตกลงกันแล้วว่าจะกินวันละหนึ่งแท่ง”
“ยังเลยครับ ยังไม่ได้กิน”
“ที่รักพี่ว่าอย่าบังคับลูกให้มากนักเลยเด็กวัยนี้อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน”
“งั้นเหรอคะ ณิจะไม่บังคับลูกก็ได้นะคะ แต่ต่อไปให้ลูกนอนมากับแม่นะครับจะได้กินได้นอนเต็มอิ่ม” ฉันหันไปพูดกับพี่คิมหันต์ในประโยคแรก ก่อนจะหันไปพูดกับลูกชายของตัวเองในประโยคต่อมา ดูซิว่าพี่คิมหันต์จะว่ายังไง
“ไม่ได้นะที่รัก จะเอาลูกมานอนด้วยได้ยังไงลูกโตแล้วต้องหัดให้นอนคนเดียว”
“แต่เมื่อกี้พี่บอกว่าวัยกำลังกินกำลังนอนนี่คะ”
“พี่ขอโทษค่ะพี่ผิดไปแล้ว ตาหนูมาหาพ่อมาพ่อจะบอกอะไรให้” แล้วพี่คิมหันต์ก็รีบเรียกลูกให้ไปหาอย่างไว ซึ่งเจ้าลูกชา
