“วันมะรืนป่านเวรอะไรนะผมจำไม่ได้” จู่ๆ ภาณุวิชญ์ก็หันมาถาม”
“เวรดึกมีอะไรหรือเปล่าเวร”
“ดึกนี่คือทำงานตั้งแต่เที่ยงคืนถึงแปดโมงเช้าเลยใช่ไหม”
“อืม ก็ตามนั้น”
“แล้วที่เพื่อนนัดกันกินข้าวและป่านจะไปด้วยไหม”
“หมายถึงที่กวางนัดพวกเรากินข้าวก่อนจะกลับอเมริกาใช่ไหม”
“นั่นแหละ ป่านจะไปด้วยหรือเปล่า”
“ป่านยังไม่แน่ใจเลยต้องดูอีกทีเพราะถ้าไปก็ต้องกลับมาทำงานอีก แล้วณุจะไปด้วยไหม”
“ผมคุยกับเพื่อนแล้วว่าจะไปนะเพราะเขานัดกันที่ร้านอาหารไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ ป่านไปพร้อมกันนะขากลับเดี๋ยวผมมาส่งป่านขึ้นเวรเอง”
“ไม่ได้นะณุเราจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ลืมไปแล้วเหรอ”
“ไม่ได้ลืมแต่คนเป็นเพื่อนกันรับส่งกันมันก็ไม่แปลก คอนโดของผมกับหอพักของป่านมันก็ไม่ได้ไกลกันมาก ถ้าเราไปด้วยกันคงไม่มีใครสงสัยหรอก”
“ป่านว่าป่านขับรถไปเองดีกว่าณุจะได้ไม่ต้องมาส่งป่านให้เสียเวลา เพื่อนๆ คงจะกินข้าวกันจนดึกแน่ๆ”
“ถ้าป่านไม่
