อดีต
“บอกแล้วว่าให้ตั้งใจเรียน ชอบหนีเที่ยวกับเพื่อนบ่อย ๆ เข้าเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียน เอาแต่แอบแช็ต” ยังบ่นต่อไปเมื่อไหร่จะเลิกบ่นเนี่ย
“เบ๊บขา...ไม่รู้อะไรกัดหนู” ฉันเลิกกระโปรงขึ้น พร้อมทั้งแอ่นแก้มก้นให้เขาดูว่าอะไรกัดหรือเปล่า คำบ่นชะงัก ชุดเดรสแขนกุด ตอนนี้กำลังโชว์แก้มก้นขาว ๆ ออกมานิด ๆ ฉันแค่คุกเข่าบนโซฟา กลีบส้มโอภายใต้แพนตี้น้อยคงคับแน่นอวบอูม จนใครบางคนถึงกับคอแห้ง เสียงบ่นเรื่องเกรดหายไปเรียบร้อย
ไม่ต้องแปลกใจว่ามีอะไร เบ๊บ บี๋ แถวนี้นะ เพราะว่าตอนนี้เราทั้งสองอยู่ในช่วงหวานและหวานมาก คำเรียกจึงถูกเปลี่ยนเป็นเบ๊บและบี๋
“เบ๊บขา...ตรงนี้ค่ะ เบ๊บ”
“ตรงไหนครับบี๋” เสียงอาจารย์ที่บ่นเรื่องเกรดเมื่อกี้หายไปไหนแล้วนะ
“ตรงนั้นแหละค่ะเบ๊บ ต้องเลียให้หายคันหรือเปล่าคะ”
“ยั่วเก่งจริง ๆ หึ ๆ” เสียงหัวเราะจางหายไปในลำคอ แทนที่ด้วยเสียงครางต่ำเพราะความอดกลั้น
“เบ๊บขา..ไม่ไหวแล
