หมอเดย์มองหน้าฉันแววตาเศร้า น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม เห็นแบบนี้มันก็รู้สึกหวั่นๆ นะ แต่เขาทิ้งฉันเองแท้ๆ จะมาแสดงท่าทางแบบนี้เพื่ออะไร จะมาร้องไห้ต่อหน้าฉันทำไม
วันนั้นฉันทั้งร้องไห้ ทั้งอ้อนวอน ขอให้เขาอย่าไปแต่เขากลับเลือกเดินไปโดยไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ
หมอชัชเดินออกจากห้องไป เหมือนอยากจะเปิดโอกาสให้ฉันคุยกับหมอเดย์
หลังจากที่หมอชัชออกไปแล้ว หมอเดย์ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ แต่ฉันถอยหนี
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละอย่าเข้ามาใกล้”
หมอเดย์หยุดชะงัก “ฟังฉันก่อนนะปลาย”
“ฉันไม่จำเป็นต้องฟัง หลีกไปฉันจะกลับบ้าน!!”
“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันไปส่งได้ไหม”
“ไม่ค่ะ!! เลิกยุ่งกับฉันสักทีขอร้องเถอะ เป็นคนไล่ให้ฉันออกมาจากชีวิตเองแล้วจะมาทำแบบนี้เพื่ออะไร !!”
หมอเดย์ค่อยๆ ทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน
“ฟังฉันอธิบายก่อนได้ไหมปลาย”
“ไม่ว่าคุณจะทิ้งฉันเพราะอะไรฉันก็ไม่อยากฟังค่ะ เพราะยังไงคุณก็ตัดสินใจทิ้งฉันไปแล้
