“นั่งก่อนสิ” พ่อของหมอเดย์บอกฉัน
มันรู้สึกเกร็งมากตอนนี้ อยากจะหนีแต่คงจะหนีไม่พ้น หมอเดย์ก็เอาแต่นั่งยิ้ม บังคับฉันได้คงจะมีความสุขมากล่ะสิ
“เธอท้องใช่ไหม ?” แม่ของหมอเดย์ถาม แถมยังมองหน้าฉันแบบไม่ยิ้มไม่อะไร มาดนิ่งๆ แล้วพูดน้ำเสียงเย็น ฉันถึงกับสะดุ้งกับคำถามนี้เลย
“ค่ะ” ฉันก้มหน้าลง ใจเต้นรัวๆ
“ท้องกับลูกฉันใช่ไหม ?”
ฉันก้มหน้าเงียบเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไร หมอเดย์จึงพูดแทรก
“ม๊าอย่าโหดสิ เห็นไหมเมียผมกลัวจนตัวสั่นแล้ว” เขาพูดจากนั้นก็ฉวยโอกาสโอบเอวฉัน เพราะว่าอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ฉันจึงไม่ขัดขืนอะไร “ลูกในท้องปลายคือลูกผมเองครับ ผมมั่นใจเพราะผมตั้งใจทำให้ปลายท้อง เหตุผลป๊ากับม๊าคงจะรู้ดี”
“ฉันจะไม่ถามนะว่าที่ผ่านมาเธอเคยเป็นอะไรมาก่อน ฉันไม่ได้ดูคนแค่เปลือก ฉันนับถือเธอนะที่เธอกล้าหอบลูกหนีไปไกลขนาดนั้น ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่รู้เลยว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้มาหลอกลูกฉัน
