ฉันตัดสินใจลุกขึ้นไปดูหมอเดย์ที่ห้องน้ำ ตอนนี้เขาอ้วกเหมือนคนกำลังจะหมดแรง ใบหน้าซีดเผือด
“เป็นไงบ้าง” ฉันภามแบบวางมาด ทั้งที่ความจริงแล้วกำลังเป็นห่วงเขาอยู่
หมอเดย์ยกมือขึ้นทำท่าโอเคแล้วก็อ้วกต่อ แบบนี้เขาเรียกว่าโอเคตรงไหนเนี่ย เห็นท่าไม่ดี ฉันจึงเดินไปลูบหลังให้
พออ้วกเสร็จหมอเดย์ก็นั่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้น
“ไปหาหมอไหม...?” ฉันถาม
“เป็นห่วงฉัน ?” หมอเดย์อมยิ้มถาม ถ้าบอกว่าเป็นห่วงคงจะยิ้มหน้าบานเลยล่ะมั้ง
“เปล่า ไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อย”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเป็นรู้ดีว่าตัวเองเป็นอะไร”
“เป็นอะไร?” ฉันขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย
“ก็แพ้ท้องแทนเมียไง ^_^”
คำพูดนี้ทำเอาใบหน้าหน้าฉันร้อนผ่าว เคยแต่ได้ยินเหมยเล่าให้ฟัง ว่าถ้าสามีแพ้ท้องแทนภรรยาแปลว่าเขารักภรรยาเขามาก งั้นหมอเดย์ก็รักฉันมากนะสิ
“ยิ้มแบบนี้แปลว่าใจอ่อนแล้วใช่ไหม ?” ฉันรีบหุบยิ้มทันทีเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้
