หลังจากที่หมอเดย์เดินออกไปจากห้องฉันก็ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า
พอคิดว่าหมอเดย์ทิ้งฉันไปแล้วมันยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด หัวใจมันบีบรัดแน่นอกไปหมด
“อึก~ ไม่เลิกได้ไหม ปลายรักหมอรักมากจริงๆ” ฉันเอาแต่เพ้อพูดแค่คำๆ นี้ออกมา ทั้งๆ ที่อีกคนเขาได้เดินจากฉันไปแล้ว
ฉันผิดอะไร ทำไมหมอเดย์ต้องมาทิ้งฉันแบบนี้...
1 อาทิตย์ผ่านไป
ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมๆ นึงของห้อง หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันแทบจะไม่ได้นอนหรือออกไปไหนเลย ข้าวก็ไม่ค่อยกิน เซลฟี่แมวของฉันมันคงจะรู้ว่าฉันกำลังเศร้า หลายวันมานี้มันคอยนอนเฝ้าข้างๆ ฉันไม่ห่าง
ฉันเหมือนคนตรอมใจ เอาแต่เก็บตัวร้องไห้อยู่ในห้อง มันลืมหมอเดย์ไม่ได้ พยายามที่จะเข้มแข็ง พยายามจะไม่ร้องแต่ฉันทำไม่ได้
ฉันรักหมอเดย์มาก รักแบบที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ตลอดเวลาที่ฉันคอยตามจีบหมอเดย์ มันหวังตลอดว่าเขาจะสนใจฉัน แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
แต่มาตอนนี้ฉันกลับโด
