“แม่มาได้ไงเนี่ย ไม่เห็นโทรบอกวาก่อนเลย”
ผมเดินตัวลีบลงไปนั่งข้างแม่ ยกมือขึ้นจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ก่อนจะรีบโผเข้ากอดกลบเกลื่อนพิรุธในแววตา
โชคยังดีที่แม่ไม่มาตอนพี่ชาร์ยังอยู่ ขืนพี่มันเป็นคนเปิดประตูแล้วแม่เห็นผมตอนเดินออกมาจากห้องเขาล่ะก็เป็นเรื่องแน่
หัวของวาเรย์จะไม่ได้อยู่บนบ่าอีกต่อไป
“ก็พ่อเราบอกให้แม่มาดูความเป็นอยู่ลูกบ้าง เนี่ย เจ้าชาส้มก็คิดถึงพี่มันจะแย่” แม่พูดพลางลูบหัวผม เจ้าชาส้มเป็นแมวพันธ์ุเปอร์เซียตัวสีส้ม ตัวอ้วนขนปุกปุยจนนึกว่าเป็นหมูส้มมากกว่า
“ช่วงนี้วาเรียนหนักมากครับ แต่ก็อยากกลับไปเล่นกับชาส้มอยู่นะ”
“เอาเรื่องเรียนก่อนก็ได้ลูก ชาส้มมันกินดีอยู่ดีจนอ้วนเป็นหมูแล้ว”
ผมหลุดขำ “น้องสบายดีใช่มั้ยครับ”
“แข็งแรงดีทุกประการเลย กินอิ่ม นอนอุ่นทุกคืน”
ผมผละออกแล้วยิ้มรับ แต่กลอกตาไปมาด้วยความเลิ่กลั่กที่ปิดไม่มิด ยิ่งพอแม่กวาดสายตามองไปรอบห้องเหมือนจะห
