" แกบ่นว่าปวดหัวเหมือนกับจะเป็นไข้ ฟ้าเลยให้ทานยาแล้วก็ไปนอนพักก่อนค่ะ " ฟ้ารดาสาธยายให้แม่เลี้ยงขวัญใจฟัง
" ดีแล้วลูก เดี๋ยวยังไงแม่ก็ดูแม่อุ่นด้วยนะ เขาอยู่กับแม่มาตั้งแต่ตาภูยังไม่เกิดเลย ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ " แม่เลี้ยงขวัญใจเอ่ยด้วยความเมตตา "
ในขณะที่แม่เลี้ยงขวัญใจกำลังคุยกับฟ้ารดาอยู่นั้น ภูวดลก็กินข้าวไปมองหน้าฟ้ารดาไป ฟ้ารดารู้สึกตัวว่าภูวดลจ้องมองเธออยู่ เธอจึงแอบมองค้อนภูวดลเป็นระยะ
" อะไรกันตาภู จ้องน้องราวกับจะกินน้องทั้งตัว " แม่เลี้ยงขวัญใจหมั่นไส้ อดที่จะค่อนแคะภูวดลไม่ได้
" ก็น้องน่ากินนี่ครับแม่ " ภูวดลพูดจาสองแง่สองง่ามซะจนฟ้ารดาเขินอาย
" ปากแกนี่มันจริงๆเลยนะเจ้าภู กับแม่แกก็ยังกล้าพูด " แม่เลี้ยงขวัญใจส่ายหน้าพลางยิ้มขำขัน
" สมัยนี้สมัยไหนแล้วครับแม่ เขาไม่มานั่งเก็บความรู้สึกกันหรอก คิดยังไงก็พูดแบบนั้น ถ้ามัวแต่เขินอายมันไม่ทันกินหรอกครับ " ภูวดลเอ่ยด้วยรอย
