“ถ้าไม่จำเป็นอย่างมีเรื่องอีกได้ไหม หนูเป็นห่วง”
“...” บูมไม่ได้ตอบ แต่ยกยิ้มกะล่อนแล้วขยับไปจูบปากอิ่มตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้
“อื้อ! ขม” ทั้งอายคนอื่นทั้งขมแอลกอฮอล์ที่ล้างแผลให้ก่อนหน้า
“วันนี้แยกย้าย ช่วงนี้อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว พวกเหี้ยมันยังดิ้นพล่านอยู่” บูมลุกขึ้นก่อนจะพูดกับเพื่อน ๆ และรุ่นน้องที่รวมกลุ่มกัน
“เออ เจอกัน” ทุกคนบอกกล่าวแยกย้ายในตอนที่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน เดินทางกลับบ้านของตัวเองที่ส่วนใหญ่เป็นหมู่บ้านติด ๆ กัน หมู่บ้านละสองสามคนกระจายกันไป
ตัวบูมก็ขี่รถให้เมียซ้อนกลับบ้านไปไม่ต่างกัน
แต่เขาดันลืมว่าเวลานี้พ่อแม่ปิดร้านขึ้นบ้านมาพอดี
“ไปทำอะไรมา!” เสียงเจ๊แอ๋วดังไปถึงหมู่บ้านข้าง ๆ ยืนเท้าเอวถามลูกชายที่ใบหน้าดูไม่ได้
“วิถีลูกผู้ชายเจ๊” เดินเข้าไปอ้อนแม่ไม่ให้บ่น
“ทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัวห๊ะ!” เธอได้แต่บ่นลูกชายอย่างเหนื่อยใจ “โตจนมีเมียแล้วยังคิดไม่ได้เหรอบูม”
