พีร์พีร์Talk
"เฮียขอโทษ ไม่ร้องนะคะ"
พอเข้ามาในห้องแล้วผมก็กอดตอบเธอ ไม่ชอบเลยเวลาที่เธอร้องไห้
"เฟรเหงามากๆ เคว้งมากๆเลยรู้ไหม เฟรไม่มีใครเลย"
"เฮียขอโทษครับ คนเก่งไม่ร้องนะ" ผมผละเธอออกแล้วเช็ดน้ำตาให้
หน้าสวยๆเปื้อนไปด้วยน้ำตาหมดเลย
"ฮึก อึก"
"พอแล้วค่ะ พอแล้วเดี๋ยวไม่สวยนะ"
"โกรธเฟรมากเลยหรอ"
"ไม่ครับ ไม่ได้โกรธ เฟรล่ะโกรธเฮียไหม"
"ไม่ได้โกรธแล้วทำไมไม่มาเฟรบ้างอะ ไลน์ไปก็ไม่อ่านเลย โทรก็ตัดสาย"
"เฮียขอโทษ ยอมรับว่าโกรธมากๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้โกรธแล้วค่ะ"
ใครจะไปโกรธลง ดูหน้าดิบวมไปหมดแล้วเนี่ย
"อย่าทำแบบนี้อีกนะ ใจเฟรก็มีแค่นี้เอง หายไปแบบนี้เฟรก็ตายพอดี"
"ตายเลยหรอคะ รักเฮียแล้วหรอ"
ผมจับหน้าเธอไว้ ให้จ้องผมไม่ยอมให้หลบตา
"เฟรไม่รู้นะว่ามันเรียกว่ารักไหม แต่เฟรไม่อยากให้เฮียไปไหน อยากให้เฮียอยู่กับเฟรตลอด อยากทำขนมชิ้นใหญ่ๆให้เฮียกิน อยากทำอาหารอร่อยๆให้เฮียกินตอนเ
