สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

กลัวไหม!!

พีร์พีร์Talk

"เจ็บไหมคะ"

"ไม่ครับ" ผมนั่งมองหน้าเฟรย่าที่กำลังทำแผลให้

"จำหน่อยนะเฮีย ไปไหนมาไหนชอบไปคนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำไง ก็รู้ว่าคนอื่นมันจ้องเฮียอยู่"

"ขอโทษครับ"

"ไม่ต้องขอโทษ เฟรบ่นให้จำ"

"ครับ เฮียจะจำ"

"ถ้ามีอีกเฟรจะทำแผลให้เฮียแบบแรงๆ เอาให้เจ็บจนร้องไห้ไปเลย"

"กล้าทำเฮียแรงจริงๆหรอคะ"

"ไม่เอาเฮียต้องตอบว่าเฮียจะไม่ทำอีกดิ เฮียฟังเฟรหน่อย ลุงแพนเตอร์ไม่อยู่อย่าพึ่งทำอะไรได้ไหม เฟรกลัวอะ" เธอวางสำลีลง

"กลัวอะไรคะ เฮียไม่เห็นกลัวเลย"

"แล้วเฮียกลัวไหม กลัวว่าจะไม่ได้กลับมาเจอ ป๊า เจอม๊า เจอน้องสาว เจอเฟรอีก "

"....." คนตรงหน้าผมทำน้ำเสียงจริงจัง

"อย่าพึ่งทำอะไรเลยนะ เฟรขอ" แล้วเธอก็พุ่งมากอดผมไว้

น้อยครั้งนะที่เฟรย่าจะทำอะไรแบบนี้

หึ!! เด็กน้อยกลัวผมตายใช่ไหมเนี่ย

"รับปากเฟรดิ ถ้าจะทำอะไรแบบนี้อีกต้องมีพี่เจย์พี่โน่ไปด้วย ห้ามไปกับเพื่อนแค่2คน"

"ครับเฮียรับปาก" ผมรับปากเธอพร้อมยกมือลูบหัวเบาๆ

อยากจะกอดกลับแต่ไม่กล้า!! มากที่สุดของผมคือจับมือเธอ แต่กอดก็เคยบางครั้งเวลาเธอพุ่งมาใส่ กลัวเธอล้มก็เลยยกมือกอดไว้

ผมแค่อยากให้เกียรติเธอกับม๊าวันวาด้วย เขาจะได้สบายใจเวลาลูกสาวอยู่กับผม และไว้ใจผม

"ถ้าเฮียทำอีกเฟรจะไม่ทำอาหารให้เฮียกินอีกแล้วนะ"

"ไม่เอาครับ แล้วเฮียจะไปกินข้าวที่ไหนอะ" ผมยีหัวเธอ

"ก็อย่าทำอีก มาเดี๋ยววันนี้เฟรทำอาหารให้เฮียกินนะ"

เฟรย่าผละออกเอากล่องยาไปเก็บแล้วล้างมือ เดินเข้าครัวไป

ส่วนผมก็ทำเหมือนทุกวัน นั่งมองเธอเหมือนทุกวัน!!

วันต่อมา...

วันนี้ผมเข้าโกดังแต่เช้าเลยเพราะไม่มีเรียนแต่พรุ่งนี้มีส่งของ และตอนเย็นก็ต้องไปผับ คงไม่ได้ไปกินข้าวกับเฟรย่าหรอก

"ครบหมดนะครับนายน้อย เหลือแค่รอเวลาส่ง"

"ครับ ใครเป็นคนนำส่งพี่โน่หรอ"

"ครับ ผมเอง" พี่โน่พยักหน้า

"ส่วนผมจะเข้าผับกับนายน้อยคืนนี้" พี่เจย์เอ่ยขึ้น

ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินตรวจอีกรอบ

อีกไม่กี่วันป๊าก็กลับแล้ว เดี๋ยวงานผมก็น้อยลง เอาดีๆผมสนุกนะ ไม่ได้รู้สึกว่ามันหนักเลย

เช็คของเสร็จก็ดูบัญชีนิดหน่อย รอเวลาไปรับเฟรย่า

เฟรย่าTalk

"ไปก่อนนะน้ำตาล เฮียคงมารอแล้ว"

"โอเค พรุ่งนี้เจอกัน"

ฉันเดินแยกออกมาจากน้ำตาลเพื่อนสนิท เดินออกมาหาเฮียพีร์ที่หน้าคณะ

แต่ยังไม่เห็นรถเขาก็เลยเดินกลับเข้ามารอในตึกก่อน

ทำไมวันนี้มาช้าอะ หรือว่าเขาไม่มีเรียนหรอ

"เฟรย่ารอใครหรอ"

โอม เพื่อนต่างสาขาที่เคยแสดงละครด้วยกันเดินมาถามฉัน

"รอพี่ชายมารับ โอมมีไรหรอ"

"เปล่า เรานึกว่าไม่มีคนมารับ จะได้ไปส่ง"

ไปส่ง!!

ถ้าฉันไปกับเขาโดนป๊าดุแน่!!

"เดี๋ยวพี่เราก็มาแล้ว ขอบใจนะ" ฉันยิ้มให้เขา

"งั้นเรารอเป็นเพื่อนนะ"

รอเป็นเพื่อน!! มีด้วยหรอคนที่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน?

ฉันก็ได้แค่ยิ้มแห้งๆให้เขา เขาถามอะไรก็ตอบ

และไม่นานรถเฮียพีร์ก็จอดตรงหน้า

"นี่ไงพี่เรามาแล้ว เราไปนะ"

ฉันบ๊ายๆ เขาแล้วเปิดประตูขึ้นรถ พร้อมมือที่เอื้อมไปปรับแอร์และรับน้ำจากเฮียมาดื่ม

กินน้ำเสร็จฉันก็ซับหน้า แต่เฮียก็ยังไม่ขับรถออกจากมหาลัย เป็นไรของเขา!!

"เฮียมีอะไร"

"ไอ้หน้าจืดนั่นใคร" เขาถามหน้าดุพร้อมขึ้นเสียง

"เฮียพีร์!! อย่าขึ้นเสียงกับเฟร"

เขาถามดีๆฉันก็ตอบนะ ไม่จำเป็นต้องเสียงดังเลย ไม่รู้จะขึ้นเสียงทำไม

"เฮ่อ"

เขาถอนหายใจยกมือลูบหน้า เขาก็เป็นแบบนี้แหละ โมโหง่าย!!

"โอเคครับ มันเป็นใคร เฟรไปยิ้มให้มันทำไม"

ครั้งนี้เขาถามเสียงนิ่มนวล เหมือนตอนที่คุยกับฉันปกติ พูดแบบนี้ก็พูดได้หนิ แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงตั้งแต่แรก

"เพื่อนต่างสาขาอะ เคยเล่นละครด้วยกัน"

"แล้วทำไมมันต้องเข้ามาคุยกับเฟรอะ"

"ก็เฮียมาช้าไงเขาเลยมาคุยเป็นเพื่อน หรือว่าเฮียจะไม่ให้เฟรมีเพื่อนเลยหรอ"

เขาเป็นอะไร!! ฉันต้องมีเพื่อนนะ

"ครับ เฮียขอโทษ" เขาเงียบไปสักพักแล้วขอโทษฉัน

"หวงเก่ง"

"ก็เฟรมีแค่คนเดียวไง"

เฮ่อ!! ก็ดูดิพี่ชายฉันหวงเก่ง งอแงเก่งมากๆ

"วันนี้เฮียแค่มารับนะ เฮียต้องไปทำงานต่อ คงไม่ได้กินข้าวด้วย" เขาเริ่มขับรถออกจากมหาลัย

"แล้วมารับทำไม เดี๋ยวก็กลับไปกลับมาอีก"

"ก็เฮียอยากเจอเฟร ไม่เจอเฮียนอนไม่หลับหรอก"

"ค่า!! พรุ่งนี้พาพราวพราวไปที่ร้านด้วยนะ เฟรจะทำขนมให้น้องกิน"

พรุ่งนี้วันเสาร์ ฉันจะได้ทำขนมแล้ว

"ทำให้แค่พราวพราวกินหรอ" คนถามทำหน้าเศร้า

"ทำให้เฮียพีร์พีร์กินด้วย ให้เฮียชิ้นใหญ่กว่าใครเลยดีไหม"

"ดีครับ เพราะเฮียต้องพิเศษกว่าคนใคร"

พิเศษเพราะว่าชอบกินไม่เหมือนใครไง!! ฉันต้องทำให้เขาพิเศษไม่เหมือนใครเลย!!

"ให้เฮียไปส่งที่ร้าน หรือที่บ้านคะ"

"บ้านค่ะ เดี๋ยวไปกินข้าวกับม๊าก็ได้"

"ครับ"

แล้วเฮียก็ขับไปส่งฉันที่บ้าน

นี่อะเฮียพีร์พีร์ เรา2คนสนิทกันมากๆ เพราะเกิดตามกันมาติดๆเขาเป็นพี่ฉัน2ปี เราเลยได้เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความที่ลูกมาเฟียไง ไม่ค่อยมีใครมาเล่นด้วยหรอก มีแค่เฮียพีร์นี่แหละ ขนาดฉันเล่นบาร์บี้เขาก็ยังเล่นด้วยเลย น่ารักใช่ไหมล่ะ

เขาเป็นคนที่ดูแลฉันตั้งแต่เด็กจนโต ใครมาแกล้งก็ไม่ยอม โดยเฉพาะตอนที่ทีเคมาเล่นด้วยตอนเด็กๆ ฉันกับทีเคจะแย่งของเล่นกัน เฮียพีร์เขาก็ต่อยทีเคให้ ตอนนั้นโดนม๊าผักกาดตีด้วยแหละ

เฮียพีร์เป็นคนที่น่ารักกับฉันมากๆ คนอื่นชอบพูดว่า เขาจะพูดเสียง 2 เสียง3 กับฉันคนเดียวแค่นั้น

มันก็จริงนะ เฮียพีร์จะไม่ขึ้นเสียงใส่ถ้าไม่โมโห ไม่ว่าจะอารมณ์เสียมาจากที่ไหนเขาไม่เคยเอามาลงที่ฉัน แต่ถ้ารู้ว่าอยู่กับฉันแล้วโมโห หรือกำลังอารมณ์เสียเขาก็จะอยู่เงียบๆปรับอารมณ์แล้วค่อยคุยกันใหม่

มีแต่คนบอกว่าเวลาที่เขาใจร้าย เขาจะใจร้ายมากๆ แต่ฉันไม่เคยเห็นหรอก เพราะเฮียพีร์ไม่เคยใจร้ายกับฉัน!!