สุดท้ายสิ่งที่ผู้เป็นพ่อจะทำให้เด็กคนหนึ่งที่เรียกว่าลูกได้ก็คงไม่พ้นการทำในสิ่งที่ลูกต้องการ ยิ่งเป็นสิ่งที่ลูกขาดหายจนแทบจะกลายเป็นปมในใจไปแล้ว เพราะแบบนั้นอรัญจึงอนุญาตให้เอมอรค้างกับลูกชายได้ แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่การอยู่ที่นี่ตลอดไปหรือการอยู่ที่นี่ทุกวัน ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องคุยกับเอมอรให้รู้เรื่องและไม่ปล่อยให้เธอได้ในสิ่งที่ต้องการอย่างสมใจเด็ดขาด
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอใช้ลูกเป็นเครื่องมือ แต่ถ้ามันเกินขอบเขตเมื่อไหร่เตรียมตัวให้ดีแล้วกัน” คำขู่นี้ดังขึ้นโดยไม่บอกว่าเขาจะทำอะไร แต่ยิ่งไม่บอกแบบนี้นี่แหละที่มันดูน่ากลัวไม่น้อย
และแม้อรัญจะรู้ดีว่าเอมอรกำลังใช้ลูกเป็นเครื่องมือแต่เขาจะทำอะไรได้ในเมื่อปกติลูกชายเขาก็ไม่เคยมีเวลาอยู่กับผู้เป็นแม่อยู่แล้ว การที่ลูกยอมตกเป็นเครื่องมือของแม่ที่ไม่สนิทแบบนี้มันก็ย่อมเพราะความอยากใกล้ชิดของลูกชายที่ไร้เดียงสาเท่านั้น แม้จะรู้อยู่แก่ใจแต
