จันทร์เจ้ามาถึงบ้านของปุณณ์ตั้งแต่เช้า ทั้งเช้าจนถึงบ่ายคล้อย เธอถูกเขาหาความสุข จนยังไม่ได้กลับบ้าน ส่วนฝ่ายชายกำลังนอนอยู่ข้างๆ เธอ เรียกได้ว่าพักเอาแรง เธอไม่รู้ว่าเขาจะหันมาจัดการ ทวงดอกเบี้ยจากเธออีกหรือเปล่า
เมื่อเวลาล่วงเลยไป จันทร์เจ้ารู้สึกอ่อนล้าและหมดแรง แต่สมองยังคงตอกย้ำว่าต้องกลับบ้าน
ต้องไปบอกพ่อแม่ ต้องไม่ให้ครอบครัวเป็นห่วงจันทร์เจ้าพยายามลุกขึ้นด้วยความลำบาก ก้าวขาแทบไม่ออก แต่ใจยังคงมั่นคง เธอต้องกลับบ้านให้ได้
การขยับตัวของเธอทำให้ฝ่ายชายรับรู้ทันทีว่า หญิงสาวกำลังทำอะไรบางอย่าง ปุณณ์เงยหน้ามองเธออย่างพึงพอใจ สิ่งที่เขาได้จากนางบำเรอคนนี้ นับว่าทำให้เขาพึงพอใจเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดว่าเธอจะมอบความสุขให้เขามากมายจนเพียงนี้
"จะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม
"ขอกลับบ้านไปบอกพ่อแม่ก่อนนะคะ" จันทร์เจ้าเอ่ยออกมาด้วยความกังวลใจ
"หวังว่าจะรักษาสัญญานะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปเช่
