ปะป๊าที่รัก

บนรถ "ผมต้องรีบไปช่วยตำรวจคนอื่น พอไปถึงคุณกับลูกอยู่บนรถห้ามออกจากรถเด็ดขาด" ชายหนุ่มออกคำสั่งกับภรรยาตัวเองที่นั่งรถมาด้วยกันพร้อมกับลูกชายวัย14ปี "ระวังตัวนะคะคุณ" ภรรยาบอกสามีด้วยความเป็นห่วง รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ บ้านหลังหนึ่ง แกร๊กๆ เสียงไกปืน ตำรวจที่มาถึงมีเพียงเขาแค่คนเดียว ด้วยสัญชาตญาณของการปกป้องประชาชนเขาจึงรีบวิ่เข้าไปในสถานที่เกิดเหตุทันทีเพื่อช่วยตัวประกัน ปังงๆๆ ปังๆๆ เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด บนรถ "แม่ใจคอไม่ดี ทำไมเสียงเงียบไปแล้วพ่อยังไม่กลับมา ลูกรอตรงนี้นะ" ภรรยานึกเป็นห่วงสามีจนจิตใจกระสับกระส่าย เธอสั่งลูกชายให้รอในรถแล้วทำท่าจะเดินลงไป "แต่พ่อสั่งห้ามลงรถนะแม่" ลูกชายรีบท้วงห้าม "แม่ไปแป๊บเดียว อยู่นี่นะลูก" เธอพูดพร้อมยื่นมือไปลูบศีรษะของเด็กหนุ่มก่อนจะลงรถไป ผ่านไป2นาทีในบ้านหลังหนึ่ง กรี๊ดดดดดดดดดด เสียงกรีดร้องดังสนั่น ปังงงงง เสียงปืนดังหนึ่งนัด บนรถ "แม่!!" เด็กชายร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วรีบวิ่งลงจากรถตามเสียงเมื่อครู่ไปทันที ในบ้านหลังหนึ่ง เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ช้าๆ เขาแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้เห็นผู้เป็นพ่อและแม่นอนจมกองเลือดพร้อมกับคนร้ายอีกสองคน หวี้หว่อ~ หวี้หว่อ~ เสียงรถตำรวจ "รันเวย์" เสียงตำรวจหนุ่มคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหาเด็กชายคนนั้นด้วยความเป็นห่วง รันเวย์คือชื่อของเขา เด็กหนุ่มผู้มีสมองอันชาญฉลาดเขาย่อมรู้ดีว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ดังนั้นหยดน้ำตาลูกผู้ชายจึงค่อยๆไหลลงช้าๆ และอย่างเงียบๆ "รันเวย์ มองลุง! เป็นอะไรตรงไหนหรือเปล่า" ตำรวจหนุ่มที่กำลังเรียกสติเขาอยู่เป็นลุงแท้ๆ ของรันเวย์ "ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร" เด็กหนุ่มตอบอย่างเชื่องช้า ยังช็อกและผวากับเรื่องที่เกิดขึ้น "รอลุงตรงนี้! เฮ้ยยไปตรวจรอบๆ " ตำรวจหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องในการควบคุมคนอื่นๆ รันเวย์ยืนแน่นิ่งเพราะความเสียใจ แล้วอยู่ๆหูเขาก็แว่วได้ยินเสียงๆ หนึ่ง "ฮือออออออ ฮือออออออ" "เสียงร้องไห้?" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ด้วยความไม่เคยกลัวอะไรเหมือนผู้เป็นพ่อที่เพิ่งตายจากไป เขาจึงพยายามเดินตามเสียงนั้นไป ฮึ ฮึ ฮือออออออ รันเวย์พบเข้ากับกล่องไปใหญ่ใบหนึ่ง ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เสียงร้องไห้ปนสะอื้นก็ยิ่งดังชัดเจนขึ้น แอ๊ดดดดด เสียงเปิดกล่อง "ฮือออออ ปะป๊า!!" ควับบบ รันเวย์ค่อยๆเปิดกล่องออกแล้วก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่แพบว่ามีเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอายุ6ขวบนั่งร้องไห้อยู่ในกล่องไม่ยอมหยุด แถมเธอยังโผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่นอีกต่างหาก "จินนี่กลัวค่ะ ปะป๊า" จากนั้นรันเวย์ก็วานขอให้คุณลุงตรวจสอบประวัติของเด็กคนนี้ก็ได้พบว่าเธอเป็นลูกของฆาตกรสองผัวเมียนั่น แต่ได้ถูกคุณตารับเอาไปเลี้ยงตั้งแต่เกิด จนเมื่อเดือนที่ผ่านมาพ่อและแม่ไปขโขมยเธอมาจากคุณตาพร้อมฆ่าคุณตาทิ้งอย่างเลือดเย็น เขาทั้งสองจับลูกสาวขังไว้ในกล่องกระดาษเวลาที่ต้องทำการทุบหัวเหยื่อ เด็กสาวสติแตกทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงของเหยื่อกรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมาน และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อและแม่ของเธอนั้นมีอาการทางจิตที่ไม่ปกติ โรงพยาบาลแผนกจิตเวช "เธอเกิดอาการช็อกหนัก จนควาทรงจำหายไป เธอกลัวและตกใจตลอดเวลา เรียกหาแต่ปะป๊า ซึ่งน่าจะเป็นคุณตาที่เลี้ยงเธอมา แต่ตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้นอกจากชื่อตัวเองค่ะ" แพทย์สาวบอกอาการของเด็กน้อยคนนั้นกับตำรวจหนุ่มและรันเวย์ ห้องกักตัว "ฮือออออออ ปะป๊าขาาา" สาวน้อยเอาแต่นั่งกอดเข่าร้องไห้ไม่หยุด เธอคิดถึงความรักความอบอุ่นที่เคยได้รับ "ถ้าผมจะรับเลี้ยงเธอ คงได้ใช่ไหม" ลุงตำรวจเอ่ยถามกับแพทย์หนุ่ม แม้เด็กคนนี้จะเป็นลูกของฆาตรกรแต่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด "ได้ครับ ทำหนังสือมาได้เลย คุณเป็นตำรวจปิดคดีนี้มีสิทธิ์ดูแลเธอเต็มที่ครับ" แพทย์หนุ่มกล่าวก่อนจะเดินไปดูแลคนไข้เคสอื่นๆ รันเวย์เฝ้ามองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า พลันภาพที่ผู้เป็นพ่อแม่นอนจมกองเลือดเป็นต้องฉายขึ้นในหัวอยู่ทุกที เวลาผ่านไปหลายปี รันเวย์โตเป็นหนุ่มและได้ทำงานเป็นทันตแพทย์เปิดคลินิกเป็นของตัวเองอยู่ในเมือง ใครๆ ก็เรียกเขาว่า หมอเวย์ ส่วนจินนี่เป็นสาวน้อยวัยกำลังโต เธอศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่6 บ้านรันเวย์ อาหารมื้อเช้า "ปะป๊าขาาา จินนี่มีอะไรมาอวด" เสียงใสๆ ดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้านั่งตรงหน้าชายหนุ่ม "อืมมม อะไร?" พ่างงงง "จินนี่ ทำบ้าอะไรเนี่ย" เวย์ตกใจจนรีบปิดตาทันที "ก็ ให้ปะป๊าดูนุ่มนิ่มไงคะ ตอนนี้มันโตขึ้นอีกแล้ว" "....." นุ่มนิ่มที่จินนี่หมายถึงก็คือหน้าอกทั้งสองข้างของเธอ จินนี่มักมีนิสัยประหลาดอีกหลายอย่าง ที่หลายๆคนคิดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นกับเด็กสาวน่ารักๆคนหนึ่งได้