ซ่อนรัก...คุณอาขา

“ไม่กลัวหรอกค่ะ อาวินอยู่ข้างๆ ไหมทั้งคน ไม่มีอะไรต้องกลัวอยู่แล้ว เพราะยังไงอาวินก็ไม่มีวันทิ้งไหมให้เป็นลมตายอยู่แล้ว” ร่างเล็กหันมายิ้มพร้อมทั้งหลิ่วตาให้กับอาหนุ่มอีกครั้ง เพราะนาวินไม่มีทางปล่อยหญิงสาวให้เป็นลมอยู่คนเดียวแน่นอน เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่านาวินรักและห่วงหลานสาวคนนี้ยิ่งกว่าอะไร แต่ไม่เคยมีใครรู้ความรู้สึกจริงๆ ของนาวินที่มีต่อม่านไหม เพราะต่างก็คิดว่าเพราะความน่ารักของม่านไหม ทำให้นาวินหลงหลานสาวคนนี้เหลือเกิน “ไปกันได้แล้ว” นาวินหันมายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ม่านไหมไม่อาจละสายตาจากชายหนุ่มได้ เพราะเธอกำลังรู้สึกอยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้แต่เพียงผู้เดียว หญิงสาวพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านแล้วก็เดินคล้องแขนออกไปกับอาหนุ่มด้วยความสนิทสนม หลังจากที่ถึงไซต์งาน นาวินก็พาหญิงสาวเดินดูงานด้วยกัน ก่อนจะสอนงานหญิงสาวด้วยความเต็มใจ เขาไม่ค่อยเห็นด้วยที่หญิงสาวอยากทำงานที่บริษัท เขายังอยากให้เธอศึกษาต่อในระดับปริญญาโท แต่ม่านไหมไม่อยากศึกษาต่อแล้ว เธออยากอยู่ใกล้ๆ กับอาหนุ่มของเธอ ตอนนี้ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของเขามันมากขึ้นทุกวัน ถึงแม้จะเหนื่อยแค่ไหน ม่านไหมก็ไม่ได้ปริปากบ่น เธอยอมที่จะเหนื่อยถ้าได้อยู่เคียงข้างอาหนุ่ม เธอไม่กล้าที่จะคิดฝันไปไกลกว่านั้น ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างนาวินในวันที่เขายังไม่มีใคร แค่นั้นม่านไหมก็สุขใจเหลือเกิน แม้ว่าความรักนี้จะไม่มีวันที่จะสมหวังเลยก็ตาม “อาว่าหน้าเราซีดเหมือนคนจะเป็นลมเลยนะตัวเล็ก” นาวินกล่าวด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เพราะใบหน้าของคนตัวเล็กนั้น เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กและซีดราวกับไม่มีสีเลือด “ไหมไม่เป็นไรค่ะ อาวินดูงานต่อให้เรียบร้อยเถอะค่ะ ไหมยังไว” ม่านไหมเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของอาหนุ่ม เพราะเธอกลัวว่าเขาจะไม่ให้เธอเข้าใกล้เขาอีก “เลิกดื้อได้แล้วนะไหม เข้าไปนั่งพักที่ออฟฟิศอาเดี๋ยวนี้” นาวินเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจในความรั้นของคนตัวเล็ก ไม่บ่อยที่ชายหนุ่มจะเรียกเธอว่าไหม เพราะปกติเขาเรียกเธอว่าตัวเล็ก นี่แสดงว่าเขาคงจะโกรธเธอจริงๆ เข้าแล้ว “โอเคค่ะ ไหมไปก็ได้ แต่อาต้องกลับมาทานกลางวันกับไหมนะคะ” ม่านไหมมิวายที่จะออดอ้อนอาหนุ่มตามนิสัยเดิม เพราะถ้าเธอไม่บอกให้เขากลับมา อาหนุ่มก็คงทำงานจนลืมเวลารับประทานอาหารกลางวันเป็นแน่ เธอเป็นห่วงว่าโรคกระเพาะที่เขาเป็นอยู่มันจะกำเริบขึ้นมาอีก