หลายเดือนต่อมา
"อึกแง้ แง้ แง้"
"โอ๋ๆ แม่มาแล้วค้าบ"
วานิลเดินออกมาพร้อมกับขวดนมที่เพิ่งจะชงเสร็จใหม่ๆ สภาพของเธอก็เป็นคุณแม่แบบเต็มตัวแล้วจริงๆ ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเพราะไม่มีเวลาหวีและมัดให้เรียบร้อย ใต้ขอบตาดำคล้ำเพราะพักผ่อนน้อย เสื้อผ้าก็รุ่งริ่งชนิดที่ว่าคว้าตัวไหนได้ก็ใส่ตัวนั้น
เลี้ยงเด็กคนนึงมันไม่ง่ายเลยเหมือนกันนะ ยิ่งเลี้ยงคนเดียวแบบนี้แล้วล่ะก็เป็นอะไรที่เหนื่อยแสนเหนื่อยมากจริงๆ
"วานิล.."
"คุณหมอ"
"เหนื่อยมากไหมครับ"
"ค่ะ" เธอยิ้มจางๆ ให้กับคนตรงหน้า จะโกหกบอกว่าไม่เหนื่อยก็คงเป็นไปไม่ได้ สภาพของเธอมันบ่งบอกชัดเจนซะขนาดนี้ โกหกไม่ได้หรอกยิ่งคนตรงหน้าเป็นหมออีก
"หมอว่าจ้างพี่เลี้ยงดีไหม?"
"ฉันว่าเลี้ยงเองดีกว่านะคะ ได้สัมผัสกับคำว่าแม่จริงๆ"
"มันเหนื่อยนะครับ"
"เหนื่อยค่ะ แต่แลกกับการได้สัมผัสกับรสชาติของคนเป็นแม่จริงๆ ได้อยู่ในทุกช่วงเวลาของลูก มันมีความสุขมากๆ เลยนะ
