5 ปีต่อมา
หนุ่มน้อยวัยห้าขวบเศษลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของวานิล น้องตะวัน กำลังวิ่งเล่นอยู่หน้าร้านดอกไม้ของผู้เป็นแม่ ร้านของวานิลได้ขยับขยายกว้างขึ้นมากกว่าเดิม มีพนักงานเพิ่มขึ้นตามการขยับขยายของร้านเพราะลูกค้าเยอะมากขึ้น รายได้ก็คงที่มาหลายปีและมันก็ดีขึ้นในทุกๆ เดือน
"ตะวันครับ ระวังด้วยนะครับ"
"ฮะแม่นิล"
ตะวันแม้จะอายุห้าขวบ แต่เพราะอยู่ท่ามกลางคนที่พูดหลายภาษา เด็กน้อยจึงติดพูดหลายภาษามาด้วยเลย ทั้งภาษาไทยที่แม่พูดด้วย ภาษาท้องถิ่นที่นี่ ภาษาอังกฤษ
"แม่นิลฮะ ตะวันไปวิ่งเล่นตรงร้านของลุงโจวนะฮะ"
"ครับผม อย่าไปดื้อนะครับ"
"ค้าบ"
ที่นี่ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก และด้วยความที่วานิลกับลูกก็อยู่ที่นี่กันมานาน เธอมีคนรู้จักเยอะแยะมากมาย ในฐานะคุณนายร้านดอกไม้ ทุกคนเรียกเธอแบบนี้ น้อยนักที่จะมีคนเรียกชื่อเล่นจริงๆ ของเธอ
"ลุงโจว!"
"อ้าว นึกว่าใคร"
"ตะวันมาวิ่งเล่นฮะ"
"ระวังด้
