ใบบุรินเดินกลับขึ้นมาบนห้องนอนของตนเองหลังจากรับประทานมื้อค่ำเสร็จ ตอนนี้ใบหน้าสวยกำลังแสดงออกถึงความทุกข์ใจ
ดวงตาที่เคยเปล่งประกายงดงามกำลังฉายแววเศร้าหมอง เมื่อนึกถึงค่ำคืนที่จะต้องร่วมหลับนอนกับคีรินทร ผู้ชายที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายแม้จะต่างสายเลือด
"จะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด" เพราะหากมีใครรู้เรื่องนี้เข้า เธอจะบากหน้ารับผลของการกระทำของตนอย่างไรไหว คีรินทรคงไม่เคยคิดเรื่องนี้ เขาช่างใจร้ายกับเธอมากเหลือเกิน
ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มพร้อมทั้งปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มลงมา วินาทีนี้ใบบุรินคิดถึงมารดามากเหลือเกิน
"แม่ขา ใบควรจะทำยังไงดีคะ หรือว่าใบควรจะหนีจากที่นี่ไป..." เธอพึมพำลำพัง
หรือตนควรจะออกไปจากบ้านนี้ หากไปขอคุณคีรีด้วยตนเองก็น่าจะได้ผล แม้จะยังมองไม่เห็นทางว่าจะหนีคีรินทรได้อย่างไรพ้น
"อีกไม่กี่เดือนเท่านั้นแหละ พอใบเรียนจบคุณคีก็จะไม่มีทางได้เห็นหน้าใบอีกเลย แต่ว
