เมิ่งซานอาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยมซีหวางโดยจ่ายเงินให้จางยิ่วอิ่งเป็นรายเดือน ร่างผอมสูงนั่งทอดอาลัยอยู่ริมหน้าต่าง
สตรีผู้เป็น ‘สหายพิเศษ’ เดินเข้ามาในห้องเห็นเมิ่งซานทำหน้าหมดอาลัยทอดสายตาเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
“เจ้าบอกเองว่าเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว” นางเอ่ยขึ้น เมิ่งซานเล่าทุกอย่างให้จางยิ่วอิ่งฟังอย่างละเอียด
จางยิ่วอิ่งนั่งลงข้างเมิ่งซาน จุดเชื้อเพลิงใต้เตาวางป้านชา อุ่นกาน้ำชาจนร้อนควันกรุ่น ช่วงเวลาที่นางรอชาเดือด นางเห็นเมิ่งซานเหม่อมองออกไปภายนอก เขาแทบไม่กระพริบตา มิรู้ว่าสติกับจิตวิญญาณยังอยู่ในร่างหรือไม่
“เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว” เมิ่งซานยิ้ม
“ข้าวของที่เจ้าเคยซื้อสะสมไว้เล่า ไม่นำไปให้นางหรือ”
“ข้าให้เจ้าแทนก็แล้วกัน” เมิ่งซานคว้ากล่องไม้แกะสลักฝังดุนลายหงส์ขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“ข้าไม่รับหากไม่ใช่ของของข้า เหตุใดจึงไม่นำสิ่งของไปให้นาง”
“จบกันไปก็ดีแล้ว”
“เรื่องของนางกับบิดาเจ้า
